Hasretin gönlümü üzüyor gülüm.
Ruhuma saplanan bir oksun diye.
Gece sessiz sessiz uzuyor gülüm.
Etraf hep karanlýk sen yoksun diye.

Yoksun, yoksun, yoksun. Bu yokluða ben,
Daha ne kadar tutsak kalacaðým.
Bir seher vaktinde hiç beklemezken,
Ümitle! Dolacak solum ve saðým.

Iþýkla dolacak her yer o zaman.
Etrafta renk ve ahenk cümbüþü,
Ruhlarýn vuslatý soluduðu an;
Göreceksin bir garip þair ölüsü.

O da yaþýyordu diyecekler önce.
Mýsra mýsra sevdadan bahsederdi.
Yüreðine aþk mýzrabý deðince;
Öldürdü garibi hasretlik derdi.

Bulutlar ardýnda gizleneceðim.
Belki bir gün bunlar unutulacak.
Sana ötelerden sesleneceðim.
Rüzgar yüreðimi sana sunacak.

Ve sen anlamayan halinle yine,
Neden diyeceksin, neden ölmüþ bu?
Doðan her gün gebeyken yeni zevklere,
Tüm hazlardan uzak ölmek doðru mu?


Mollamehmetoðlu