Sivrisineðin biri kaplanýn karþýsýna dikilmiþ: “Senden korkum yok, benden güçlü deðilsin, bu ülkede benim borum öter, göster kendini, hodri meydan” demiþ.

Kaplan gururla gülmüþ: “Sen bana ne yapabilirsin ki ? Benim güçlü kaslarým, sivri týrnaklarým, keskin diþlerim var. Seni un ufak ederim.” demiþ ve yavrusunu býrakýp yuvadan fýrlamýþ.

Sivrisinek hiç týnmamýþ “O dediðini kocalarýný döven karýlar bile beceriyor, seninle dövüþe hazýrým. Her keresinde bir tanecik doðuruyorsun, oysa biz çoðunluðuz, milyonlarcayýz” diyerek borusunu öttüre öttüre kaplanýn üzerine saldýrmýþ. Kaplaný burnundan sokmuþ.

Acýyla kývranan kaplan “bir tanecik doðururum ama kaplan doðururum” diyecek olmuþ ama kimse oralý olmamýþ. Tüm çabasýna raðmen sivrisineði bir türlü yakalayamamýþ. Debelenmiþ, debelenmiþ, pençeleri hep boþa gitmiþ, sivrisinek yerine havanda su dövmüþ, üstü baþý kan içinde kalmýþ.

Sivrisinek bu arada onu yüzlerce kez sokmuþ öyle ki artýk kaplanýn burnu davul gibi þiþmiþ, nefes alacak, kendini savunacak hali kalmamýþ. Kaplan sonunda pes etmiþ. Bitkin bir halde yuvasýna sýðýnmýþ, bir de bakmýþ ki yavrusunu sýrtlanlar ve çakallar parçalamýþ.

Sivrisinek borusunu öttürmüþ “meðer sen kaðýttan kaplanmýþsýn” diye sevinç kahkahalarý atarak kurula kurula uçup gitmiþ.

Uçmuþ, uçmuþ ta borusunu gururla öttürürken saðýna soluna bakmadýðýndan bir örümcek aðýna takýlmasýn mý? Kurtulmak için çýrpýndýkça daha beter dolanmýþ. Borusu ötmez olmuþ. Sonunda dev bir örümceðin üzerine doðru geldiðini görünce öleceðini anlamýþ ve baþlamýþ inlemeye:

“Ben ki koca koca kaplanlara meydan okudum, onlarla boy ölçüþtüm, onlarýn kanýný emdim, dünya alem bana hayran kaldý, bu pis örümceðin elinde ölmek reva mýdýr bana” demiþ…

Yorasý: Boru öterse, örümcek gelir. Tuzak kuran da tuzaða düþer. Kaplanla sivrisinek avlanmaz. Savaþýn bedelini yavrular öder.

(Aisopos/Ezop’un bir masalýndan esinlenerek)