Henüz keþfedilmemiþ bir kýtanýn sýnýrlarý içindeymiþçesine yalnýzdý ressam. Ruhunun bedeninden göçtüðü bile söylenebilirdi. Öylesine yalnýzdý…Ama bu sevdiði bir þeydi. Yalnýzlýðýný, dudaklarýnda biriken suskunluklarý seviyordu. Gözleri;önünde masmavi uzanan sonsuzluðun sýnýrlarýný algýlama uðraþýnda maðlup olmuþ, gri bir donukluða dalýp gitmiþti. Zihni odaklandýðý sonsuz maviden bulup çýkardýklarýyla bilinç altýndaki imgeler denizine her defasýnda bir yenisini daha ekliyordu. Bu sefer denizin mavi sonsuzluðundan yüreðinin derinlerine kanat çýrpan imge, mavi bir kelebekti…

Bir an düþündü ressam, onca imgenin arasýnda belki de en anlamlýsý buydu. Ve umut maviyle ne kadar iç içeydi. Sonra farkýnda bile olmadan elindeki fýrçaya sarýldý. Artýk haftalardýr tamamlayamadýðý tabloyu bitirebilirdi. Son, baþýndan beri önündeydi belkide. Umudu ve ölümü resmetmek istememiþ miydi? Gözlerinin önündeki mavi sonsuzlukta her þeyi bulabilirdi aslýnda. Düþündü:kim bilir kaç kiþi gelmiþti bu kýyýya. Mýrýldana mýrýldana kim bilir kaç hikâye anlatýlmýþtý bu dalgalara.

Ölüm kadar koyu bir hüznü barýndýrýyordu ressamýn tablolarý. Ölümünün nasýl olacaðýný merak etmiþti hep. Resminin temasý da buydu iþte. Kendi ölümünü resmediyordu ressam…Kendi cenaze töreninde bir tabutun ardýndan aðlayan bir avuç insaný, yaþarken hüznünü, sevincini paylaþmayan insanlarýn iþi neydi cenazesinde? Özleyeceði bir dostu yoktu ressamýn, kimsesi yoktu…Tuvalinden baþka sýðýnacak yer bulamamýþtý kendine bir ömür. Bir ressamýn yalnýzlýðýný dillendiriyordu tablolarý…Sanat;yalnýzlýkla, sevgili gibi koyun koyuna yaþayanlarýn yapabileceði bir þeydi anlaþýlan. Mutlulukla iþi olmuyordu…Ressamýn kafasýnda hayat bulan “sanat” buydu. O’nun ruhunu boðuyordu kalabalýklar.

Evet…Tablo bitiyordu…Son bir þey daha olmalýydý…Eksik kalan imge yerine oturtulmalýydý. Resim o zaman anlam kazanacaktý. Tabutun üstünden ufka, gökyüzünün ve denizin maviyle buluþtuðu yere doðru bir þey kanatlanýyordu.. BÝR MAVÝ KELEBEK…

Hacer Aktaþ