Ne kadar bedbin ve bizar bir halin sahibiydim
Ne hakkýyla umut etmeyi bilirdim ve ne de ufkun ne demek olduðunu farkeden nefestim
Sanki bir karanlýðýn içinde ve esaretin ruhuma zerkettiði hicranýn derdinde gitmekteydim
Lakin nereye ve hangi istikýamet olacaðýný sadece “denenler” mesafesinde hisseden nefestim



Ne vakit geçerdi, ne umut kalbime sürur bahþeden bir asudeydi
Þu ömür demen kumaþ eskise, gülmeyen yüzüm bu minval üzre gülecekse razýyým derdim
Ne kadar hal-i periþanlýk var sanki ta içinde can çekiþen bir ahval olarak acziyet içindeydim
Hasreti derinliðin aksisedasýndan hissedilen bir har bilirdim, ne çektiysem boyun bükerdim



Gün doðarken ne anlatýrdý habersizdim, geceyi hiç merak etmezdim
Ne kadar yorgunluðum ve yýlgýnlýðým varsa o an onlardan kurtulmayý murat ederdim
Uyumayý ve ayný çehreyle kalkmayý hiç istemezdim, düþlere meyletmeyen bir azadeydim
Ne uçmayý ne kanatlanmayý ve hatta merak ederek biren o hülya da yaþamayý bilmezdim



Kim zulmetse, mazlum figan ederek gözyaþýný dökse çilesi derdim
Ve fakat kalbin ve aklýn ve en müstesna tanzim edilen bir ruhun lahzasýna bigane idim
Güle bakýnca, kokusunu hissetmek için ne lazýmsa neden aþikar olan farkýndan habersizdim
Hangi vaktin muhtaçlýðýnda an ve beklenen o zaman için feda edilmeye namzet bir nefestim



Düþünmek için ne lazým, akýl hangi vakit için aþkýn esinine talim
Kalbi olmayan her düþünce ne kadar hakikate eriþtiren bir vadinin ilhamýnda ki vecdin
Aþk, ruhun didarýndan meþk eden, gönlü sahibine hasrettiren bir furkandýr, nar-ý adaptýr
Bizzat kendini merak etmeyen ve esrarýný çözemeyen bir nefes ne kadar sevda yaþayacaktýr



Mustafa CÝLASUN