Olsufyev Nolyadpiç birden gözlerini açtý. Soluk soluðaydý. Korkuyu iliklerinde hissediyordu. Alnýndaki ter bezlerinin lokomotif gibi dinamik þekilde çalýþarak ürettiði damlacýklar yanaðýna doðru akýyordu. Bay Nolyadpiç kafasýna saða çevirdi. Pencereden süzülen güneþ göz bebeklerinin kýsýlmasýna neden olmuþtu.Kafasýný yukarý kaldýrdý olup bitenin bir rüyadan ibaret olduðunu anlayarak rahatladý.Ancak Bay Nolyadpiç son zamanlarda bu rüyalardan çok fazla görmeye baþlamýþtý.Röpdöþambýrýnýn koluyla terini sildi.Yataðýndan kalktý ve pencereye uzanýp camý açtý.Dýþarýda oyun oynayan çocuklara baktý. ”Pasaklýlar!” diye geçirdi içinden.”Görgüsüz cahiller!Anneleri babalarý hiç mi ilgilenmez bunlarla? Nasýl da kabaca konuþuyorlar...”Fakir çocuklarýný oldum olasý sevmezdi . Olsufyev Peterburg yöresinin en meþhur düklerden biriydi. Bu yüzden kendisini avam mensuplarýndan daha üstün görüyordu. Uþaðýna seslendi :“Golyadkov.”Cevap duymadý.Röpdöþambýrýnýn kemerini çözüp tekrar baðlayarak yatak odasýndan çýktý. Merdivenlerden inerek tekrar seslendi: ”Golyadkov yine ne cehennemdesin?”. Golyadkov koþar adýmlarla merdivenin baþýna geldi. Yine azar iþiteceðinden korkarak titrek bir sesle “Buyrun efendim” dedi. Bay Nolyadpiç hizmetçisine aþaðýlar bir bakýþ atarak sakin ancak iðneleyici bir ses tonuyla “Golyadkov,Golyadkov,Golyadkov.Sabah bu lanet olasý fakir çocuklarýnýn sesleriyle uyanmak istemediðimi kaç kere söylemem lazým sana?” Golyadkov Dük’ün bu sözüne çok alýnmýþtý. Çünkü o çocuklardan biri onun kýzýydý. Ancak hizmet verdiði birine itiraz edemezdi elbette “Efendim derhal çocuklarý göndereceðim. Özür dilerim”.Arkasýný dönüp dýþ kapýya doðru hamle yaptý ve Dük'ün seslenmesiyle kalakaldý: ”Hayýr” dedi Bay Nolyadpiç elini merdiven korkuluklarýna vurarak. “O çocuklarý göndermeyeceksin buraya getireceksin ve ben onlara almalarý gereken dersi vereceðim. Ailesi hiç mi eðitmez. Ahlak nedir hiç mi göstermez. Bu çocuklara ahlakýn ne olduðunu göstereceðim.” Golyadkov koþar adýmlarla uzaklaþarak çocuklarýn yanýna gitti. Baþýndaki belanýn büyük olduðunun farkýndaydý. Çocuklara özür dilemelerini ve uslu durmalarýný tembihleyerek onlarý Bay Nolyadpiçin yanýna götürdü. Bay Nolyadpiç çenesi yukarda gözleri aþaðýda bir þekilde tek sýraya dizilmiþ çocuklarýna önünde bir süre dolaþtý. Bir kaç kez derin derin týsladý. Kafasýný yapmacýk bir öfkeyle saða sola attý. Durdu, ellerini ovuþturdu. Ellerini ovuþturarak tekrar yürümeye baþladý. Sonra aniden en soldaki küçük kýz çocuðuna bir tokat patlattý. Küçük kýzcaðýz ne olduðunu anlamayarak yere düþtü. “Baba” dedi titreke bir sesle.”Babacýðýmm beni kurtar”. Minik kýz yere uzanmýþ aðlarken, Golyadkovun gözlerinden yaþlar süzülüyordu.

“Eeeeh. M.k. Ne pis adamlarmýþ lan bunlar.Baþlarým düküne de hizmetçisine, uþaðýna da. Ömrümden ömür gitti be hatuna hava atmak için kültür sahibi olalým diye. Hadi anladýk adý üstünde Nolyadpiç adam deðil de bre Golyadkov sen ne biçim adamsýn! Senin babalýðýna sýçayým cibiliyetsiz herif.Ulan insanlýktan soðuttunuz be.Baþlarým Rus edebiyatýna da Gogol'un paltosundan çýkanlara da. Hem böyle tasvir mi olur lan? Yok terini koluna silmiþ de, yok tataktan hap yapýp yere atmýþ da... Sokayým böyle sanata.” diye kendi kendime Rus Edebiyatý eleþtirimi sürdürürken tüm bu entelektüel ortamdan habersiz seslenen annemin “ Yavrýýýým.Ihlamur içen mi?Getirüyü mü?Hem hastalýðýna da iyi gelür.” þeklindeki teklifini nazikçe reddettim.

Yazýn camiasýndan bir anda soðumuþtum. Edebiyat alternatifim gerçekçiliðini yitirmiþti. Melisi etkilemenin baþka yollarýný yaratma peþindeyken annem elinde bir bardak ýhlamurla çýka geldi. Biraz önceki ýhlamur içirme giriþimlerinin baþarýsýzlýðý sonucu farklý bir atak geliþtirdi. Atak diyorum çünkü yedirmek içirmek Anadolu annesinin yegane amacýdýr.”Yer misin? Ýçer misin?” sorusu formalitedir çünkü nasýl olsa onu içirecektir.Bu formalite sorunun reddedilmesi üzerine annem babamýn da içmemi söylediðini aksi halde çok kýzacaðýný söyleyerek beni tehdit etti.Ben de babamýn duymayacaðý kadar alçak anneme tepkimi gösterecek kadar yüksek bir ses tonuyla baþlayýp nefesim tükeninceye kadar“Deli ettin beni kadýn deli.!!Ýçmiyom dedim ya! Madem içirecen niye soruyon?!!.Madem soruyon, niye içiriyon? Hayattan bezdim hayattan... Ruhumu tükettiniz bioenerjimi sömürdünüz be!!” þeklinde bir aristokrata yakýþýr tepkimi gösterdim.Anneme içten gelen tavrýmý koyduktan sonra ýhlamuru içtim ve evden çýktým. Ben artýk özgür bir bireydim. Kendi kararlarýný kendisi alan, baþkasý tarafýndan prangalanmamýþ bir iradeye sahip olan tam bir birey...