O BENÝM OLUK OLUK ANNEMDÝ
elleri tütündü onlarýn
yürekleri nar
güz çiçeðiydi gülüþleri
balý saðýlmýþ yüzlerinde
arýlar gibi kardeþti acýlar
uzun uzun gökdelendiler
simsiyah yokluklar
onlar acýlara baðýþýk
onlar sevincin hamalýydýlar

onlar yüzünde balla yoðurmuþtu hayatý
yüzünde toprak yüzünde yaþamýn hamuruydu
esmer ve tapýlasý alnýnda ter
ve nasýrlý elleri borçlu bir kederdi
ve gözlerinde yaþlar
ve kitap kitap yakýlmýþ oðul
ve benim parmaklýklarda eskiyen alnýmda
demirle parçalanmýþ annemdi

annemi bana düþman ettiler
kara putlar gibi koyup avuçlarýna ahreti
babamý bana düþman ettiler
zulümlerini kýble yapýp
secdeler dolusu sevdiler itaati
en güzel göðsümüz emeðimizdi
dayayýp aðýzlarýný
dinsiz imansýz emdiler

hayýr
o sadece hasatlanmýþ bir tarla deðildi
ne de yalnýzca et ve kemik
hayýr
o ne geceler gibi kör
ne de ruhsuz bir heykeldi
o karnýnýn çiçeðini gözleriyle yoðurmuþ
o beton gecelerin çatlaðýndan
oðlunu güneþe uçurmuþ bir anneydi