Babam son zamanlarda her gece rüyasýnda, ulu bir çýnar aðacýyla konuþtuðunu, çýnar aðacýnýn kendisini yanýna çaðýrdýðýný söylüyordu.
Benden de kendisini rüyasýnda gördüðü bu ulu çýnar aðacýnýn yanýna götürmemi istiyordu.
Kendisine bu çýnar aðacý nerede diye sorduðumda:
Samsun tarafýnda diye cevap veriyordu.
Ne kadar bin dereden, bin su getirsem de artýk kurtuluþum kalmamýþtý.
Bu isteðini mantýðým almasa da, sonunda yalvarmalarýna dayanamayarak, evet demiþtim.
Baba, bu aðaç seni neden yanýna çaðýrýyor diye sorduðumda:
Oðlum ne bileyim, benimle her gece rüyamda ayný insanmýþ gibi konuþuyor ve yanýna gelmem için ýsrar ediyor diyordu.
Babam yaþamý boyunca Ankara'nýn dýþýna askerliði haricinde çýkmýþ kiþi deðildi ve
askerliðini de Mersin tarafýnda yapmýþtý.
Sabah erkenden arabamla yola çýktýk.
Babam seksen iki yaþýndaydý ve son birkaç seneden beri dizlerinde problemler vardý.
Dizlerim diyordu, baþka bir þey demiyordu.
Çok defa hastaneye götürmeme raðmen doktorlar, yaþý gereði cerrahi müdahalenin riskli olacaðýný söylüyorlardý ve fizik öneriyorlardý.
Birkaç sefer kaplýcalara götürmeme raðmen, þikâyetleri geçmemiþti.
Babamý arabada ön koltuða oturtmuþtum, çünkü Samsun tarafýna bende hiç gitmemiþtim.
Bana oðlum ben her gece rüyamda gideceðimiz yolu göre göre artýk ezberledim.
Seni oraya elimle koymuþ gibi götüreceðim, hiç merak etme diyordu.
Bu mantýðýma uymayan isteðine, ilerde vicdan azabý çekmemek için, evet demek zorunda kalmýþtým.
Saatler geçtikçe, kilometreler bittikçe Samsun'a doðru yaklaþýyorduk.
Babamýn keyfi yerindeydi, bazen mola veriyorduk, çayýný keyifle içerken adeta gözlerinin içi gülüyordu.
Bana devamlý oðlum tamam rüyamda gördüðüm yerlerden geçiyoruz, doðru yoldayýz diyordu.
Birden karþýmýzdan þerit ihlali yapmýþ, beyaz bir arabanýn üzerimize hýzlýca geldiðini son anda fark ederek direksiyonu þarampole doðru hýzlýca kýrdým.
Araç hýzlýca yol ile seviye farký olan tarlaya doðru savruldu ve yan yattý.
Babam aracýn yan yatan tarafýnda kalmýþtý.
Zorla kapýyý açýp dýþarý çýktým.
Babamý aracýn içinden çýkarmaya çalýþtým ama kötü sýkýþmýþtý.
Baba bir þeyin var mý?
Panik halinde, kendisine ayný soruyu soruyor ve bana bir cevap vermesi için çýrpýnýyordum.
Olayý gören yoldan geçenler, arabalarýný durdurarak, yardýmýmýza koþtular.
Hep beraber sonunda arabayý dört tekerinin üzerine doðru çevirmeyi baþarmýþtýk.
Hemen babamýn tarafýnda ki kapýyý açtým ve onu dýþarýya çýkarýp, çimenlerin üzerine yatýrdým.
Oðlum beni merak etme hiçbir þeyim yok.
Sen bana biraz su getir, sonrada arabana bak dedi.
Biraz su içirdim, anlýnda hafif bir çizik oluþmuþtu.
Acýyor mu diye sordum?
Sana bir þeyim yok turp gibiyim diyorum anlamýyorsun diye kýzdý ve ayaða kalkarak arabayý incelemeye baþladý.
Arabanýn kaportasýnda önemli olmayan çizikler ve eðilmeler vardý.
Bize yardýma gelenlerle beraber aracý iteleyerek asfalta kadar çýkardýk.
Biz onlara teþekkür ettik, onlar bize geçmiþ olsun, verilmiþ sadakanýz varmýþ dediler.
Babama eve dönelim dedim.
Yine çok kýzdý.
Buraya kadar geldik, sen dönmek istiyorsan dön, ben bir þekilde gideceðim yere giderim dedi.
Geri dönelim ýsrarlarým sonuçsuz kalmýþtý tekrar yola koyulduk.
Samsun'a 150 km filan kalmýþtý, yan gözle devamlý babama bakýyordum.
Birden yolun saðýndaki bir tali yolu göstererek, o yola girmemizi söyledi...
Gösterdiði tarafa doðru direksiyonu kýrdým.
Dar ve stabilize bir yolda ilerlemeye baþladýk, gayet yavaþ gidiyordum.
Çünkü yolda arka arkaya virajlar vardý.
Her virajý döndüðümde babam tamam iþte rüyamda gördüðüm, yol bu diyordu.
Beni de bir merak almýþtý ve þaþkýndým.
Virajlar bitince babam þimdi bir köyün yanýndan geçeceðiz dedi ve gerçektende bir köyün yanýndan geçtiðimizi hayretle gördüm.
Onu son zamanlarda bu kadar, sevinçli görmemiþtim.
Onun sevincine ortak olmanýn mutluluðu ile yavaþça arabanýn gazýna bastým.
Babam biraz sonra bir köyden daha geçeceðiz, ondan sonra ki köyde duracaðýz, oðlum dedi.
Evet, bu seferde bir köyün içinden geçmiþtik, þaþkýnlýðým ve merakým iyice artmaya baþlamýþtý.
Yarým saat gittikten sonra bir köy görünmüþtü.
Babam parmaðý ile köyü göstererek:
Ýþte burasý , dedi.
Köyün içine girince köy kahvesinin önüne arabayý çektim ve ikimiz beraber kahvede oturan üç tane ihtiyara selam verdikten sonra tahta sandalyeleri olan bir masaya oturduk.
Ýhtiyarlar selamýmýzý alarak, oturduðumuz masanýn yanýna merakla gelip, masanýn yanýndaki boþ sandalyelere oturdular.
Bu arada genç bir çocuk önümüze iki tane çay koydu.
Çocuða masadakilere de çay getirmesini söyledim.
Çaylarýmýzý yudumlarken, ihtiyarlardan birisi:
Hayýrdýr yolunuzu mu kaybettiniz, diye sordu.
Bende:
-Yok.
Þöyle bir babamla hava almaya çýkmýþtýk, kahveyi görünce birer çay içelim diye durduk, diye cevap verdim.
Babam hemen söze girdi ve sizin köyde yaþlý bir çýnar aðacý var mý diye sordu. Ýhtiyarlar birbirlerine baktý.
Biraz düþündüler ve birisi benim tarlanýn sýnýrýnda yaþlý bir çýnar var.
Ondan baþka, bu köyde çýnar aðacý yok dedi.
Babam yaþlý mý diye sordu.
Ýhtiyar ne bileyim, ben kendimi bildim bileli orada durur.
Rahmetli babam da dedem de bu çýnar çok eski taa köy kurulunca kendiliðinden çýkmýþ derlerdi.
Babam ellerini sevinçle birbirine vurdu ve ben sana demedim mi dercesine gözlerime gülerek baktý.
Babamýn bu bakýþlarýnda serzeniþ vardý.
Aylardýr söylediði rüyaya inanmadýðýmý biliyordu ve utanarak baþýmý önüme yavaþça eðdim.
Ona inanmamanýn mahcupluðu kýzaran yüzüme vurmuþtu.
Ýhtiyarlar çýnarýn yerini bize defalarca tarif ettiler ve çýnarý neden aradýðýmýzý merakla birkaç kez sordular.
Babam onlara rüyasýndan hiç bahsetmedi, yaþlý aðaçlara meraký olduðunu söyleyerek, sorularý geçiþtirdi.
Birden bize müsaade diyerek ayaða kalktý.
Ýhtiyarlarla vedalaþýp arabaya bindik ve aðacýn olduðu yere doðru gitmeye baþladýk.
Babama ihtiyarlara neden gördüðün rüyayý anlatmadýn diye sorduðumda, ulu çýnar bu konuþtuklarýmýzý ev hanenin dýþýnda kimseye anlatma demiþti, diye sorumu yanýtladý.
Babam arabayý burada durdur dedi ve buradan aðacýn yanýna yürüyerek gideceðimizi söyledi.
Arabayý durdurup aþaðýya indik, patika bir yoldan tepelerin ardýna doðru yürümeye baþladýk.
O dizlerinden dert yanan babam ayný ceylan gibi patika yolda ilerliyordu ve az ilerde etrafýnda hiç aðaç olmayan, tek baþýna bir aðaç gördük.
Babam bana dönerek, sen beni burada bekle ve sakýn buradan ileriye geçme dedi ve çýnara doðru ilerledi.
Bende tepenin zirvesine çýkarak, oradan aðaca ve babama bakmaya baþladým.
Gerçektende elli metre ilerimde muhteþem asýrlýk bir çýnar duruyordu.
Babamýn bana anlatmadýðý ve kendine sakladýðý sýrlar olduðundan emindim.
Güneþ daðlarýn arkasýnda kaybolmak üzereydi.
Etrafa bir gölgelik ve serinlik çökmüþtü.
Babamýn her hareketini büyük bir merakla takip etmeye baþladým.
Aðacýn altýna gelince üzerindeki ceketi çýkararak, ulu çýnarýn bir dalýna astý ve sýrtýný gövdesine dayayarak, altýna oturdu.
Gözlerimi ne aðaçtan ne de babamdan ayýramýyordum.
Gördüðü rüya doðru çýkmýþtý...
Kilometrelerce uzakta ve hiç görmediði bir köyde, bu nasýl olur diye kendi kendime, sorular soruyordum.
Ama cevap verecek durumda deðildim.
Aklým almýyordu, bu olayý açýklamak için ne mantýk, ne de akýl yetmezdi.
Bu arada saatler geçmiþti ve güneþ karþý ki daðlarýn arkasýnda gözden kaybolmuþtu.
Temmuz ayýnýn sýcaklýðý yerini akþam serinliðine býrakmýþtý.
Babam hala aðacýn altýnda öylece oturuyordu.
Hava kararmýþ babamý aðacýn altýnda zor görmeye baþlamýþtým.
Birkaç defa yanýna gitmek için, adýmlar attým ama her seferinde, babamýn bana sakýn burayý geçme dediðini hatýrlayarak, kendimi frenledim.
Sadece aðustos böceklerin feryadý, gecenin sessizliði bozuyordu.
Gözlerim aya takýldý.
Bana bu gece haresi gizemle parlýyormuþ gibi geldi ve uzun süre gözlerimi bu gizemli görüntüsünden alamadým.
Bu arada saatime baktým, vakit gece yarýsý çoktan geçmiþti.
Sabrýma yenilip babama doðru merakla yürümeye baþladým.
Yanýna geldiðimde uyur vaziyette yerde yatýyordu ve yüzünü ceketi ile örtmüþtü.
Bir süre sessizce yanýnda oturup uyanmasýný bekledim.
Bir kaç kez yüksek sesle öksürdüm, uyansýn diye, gürültü yaptým.
Babamýn gürültülere aldýrdýðý yoktu...
Endiþe ile yüzünü örten ceketi çekip aldým.
Yine tepki vermemiþti, bir kaç kez sertçe vücudunu sarstým, yine uyanmamýþtý.
Telaþla hemen diz çöktüm ve kulaðýmý aðzýna dayadým.
Bir daha, bir daha acaba yanýlýyor muyum diye daha dikkatlice nefesini dinledim.
Evet, babam son nefesini kendisini çaðýran, bu ulu çýnarýn altýnda vermiþti.
Saatlerce o soðuk yüzünü öptüm, gözyaþlarým morarmýþ dudaklarýný ýslattý ve güneþin ilk ýþýklarý babama sarýlmýþ vaziyette üzerimize düþtü.
Babam kendisini ulu çýnarýn altýna, ecelin çaðýrdýðýný ve buranýn kendisi için son durak olduðunu bildiði halde benim üzülmemem için, bu ölüm davetini bana söylemediðini anlamýþtým.
Ölüm Hakta Þu Ayrýlýk Olmasaydý.
CENGÝZ DAMAR