Herkes gibi olmayý istiyordum.Herkes gibi sabah iþe gidip akþam eve dönmek,çocuklarým ve ailemle mutlu yaþamak istiyordum.Doyumsuz arzularýn olmadýðý düzgün bir hayat.Ama bu adam beni tutkulu hayallere itiyordu..Bana sarýlýrken kokusu içime çektim.Pahalý ve erkeksi bir parfüm kokusu burnumu yakýyordu.Ona daha çok yakýn olmak istiyordum.Bana sarýlýyordu bende ona sarýlmak istiyordum.Ama geçen gün söyledikleri aklýma gelince ellerim yana düþtü.Sonra onu ittim.Gözlerinin içine bakarak
-Geçen gün söylediklerin içinse bu tavrýn gereksiz.Boþuna zaman kaybetmiþsin .Kaþlarýný hafifçe kaldýrarak
-Özür dilemek mi ?Niçin özür dileyeyim ki
-Ba..na çirkin olduðumu sölemiþtin.Unuttun mu?
-O mu çirkin olduðunu söylemedim ki Sadece güzel olmadýðýný söyledim
-Peki niçin bana sarýldýn
-Üþüyordun.Sadece beden ýsýmý kullanarak sana iyilik etmek istedim.
-Beden ýsýný mý…Niçin beni bekliyordun. peki?dedim öfkeyle
-Seni beklediðimi kim söyledi?Beklememi mi isterdin?Sinirlerim bozulmaya baþlamýþtý. Ukala herif ne olacak?
-Ýyi o zaman .
-Ýyi .Yürümeye devam ettim.Gözlerim dolmuþtu.Ne kadar aptaldým ne kadar ..Ama söyledikleri beni beklediðini göstermiyormuydu?Niçin herþeyi yanlýþ anlýyorum?Arkamdan baðýran sesini duydum.
-SEN ÇÝRKÝN DEÐÝLSÝN durdum .Arkama bakmaya gücü yoktu.Bana neler oluyordu?Niçin bu kadar..bu kadar kýzarýyorum
-Sen çok tatlýsýn diyen bir ses fýsýldadý kulaðýma.Yaklaþtýðýný bile duymamýþtým.Nefesi tenime deðerken inlememek için kendimi zor tutuyordum.Arkamdan sarýldý.Kulaðýma doðru fýsýldamaya devam ediyordu.
-Sen çok tatlýsýn dedi yine.Küçük birþeysin ama insaný birþekilde etkiliyorsun.Beni kendine çevirdi Baþmý yavaþça kaldýrdý göz göze geldi .Gözlerim dudaklarýna kaydý o kadar ýslak ve tahrik ediciydi ki.Yavaþça baþýný eðdi.Gözlerimi kapattým.Onu bekliyordum.Onu hissetmeyi bunun gerçek olduðunu hissetmeyi…
-Bunu mu bekliyordun dedi.Gözlerimi hýzlýca açtým.Yüzümü bana hala çok yakýndý .Gülüyordu
-Ne bekliyordun?Kusura bakma ama çocuklarla iþim yok benim .O zaman gerçeði anladým.Sadece benimle oynuyordu.Ondan hoþlanýp hoþlanmadýðýmý anlamak için…Aman Allah’ým yer yarýlsaydýda içine girseydim.Keþke þu an ölseydim.
-Baban bir dosyayý almak için beni gönderdi.Evinizi bulamayýnca seni beklemek zorunda kaldým..Sadece baþýmý salladým.Arabaya doðru peþinden ittim.Kalbim acýyordu.Ýlk kez böyle bir þey baþýma gelmiþti.Ruhsuzca yolu tarif ettim.Sonra hýzlýca arabadan indim.Eve girince hemen odama çekildim.Ýlk kez onurum ayaklar altýna alýnmamýþtý ki?Niçin aðlýyordum? Niçin bu kadar çaresiz hisediyordum.Çocukkende,lisedeyken hatta üniversitede bile insanlar bana böyle davranmýyor mu?Çocuksu göründüðüm için herkes beni küçümsemiyor muydu?O zaman alýþmýþ olmam gerekirdi..Ruhum acýyordu.
Okula uðramayalý bir hafta oldu.Sabahlarý okula diye evden çýkýp dolaþýyordum.Kimseyi özellikle kim olduðumu bana hatýrlatan herþeyden herkesten kaçmak istiyordum.Hayatým boyunca kendimi inandýrdýðým herþey artýk o kadar deðersizdi ki…Artýk hiçbir þey beni mutlu hissettirmiyordu.Vapurun güvertesine çýkmýþtým.Deniz kokusu,martýlarýn sesi,Kýz kulesi…
Ah Ýstanbul.Sende herkes gibisin.Herkes gibi acýmasýz,utanmaz bir masal kahramanýsýn.Asla gerçekleþmeyecek rüyalarýmýn kahramanýsýn.Utancýmýn sebebisin.Ah vefasýz Ýstanbul herkes gibisin.Aklýmdan bunlar geçerken bir anne gördüm.Çocuðuna sýmsýký sarýlmýþ gencecik bir kadýn.Ýçimde anlayamadýðým bir sýzýyla gözyaþlarýna bulandým.Gülerek depresyon dedikleri bu olmalý dedim.O kadar yalnýz ve bitkindim ki…Vapurdan ininceye kadar boþ gözlerle anneye baktým.Eve vardýðýmda babamýn öfkeli sesini duydum.Odaya ürkerek girdim.
-Ben geldim.Babamýn üzgün bakýþlarýyla karþýlaþýnca
-Ne oldu baba?
-Nerdeydin?
-Okulda dedim yüzüm kýzararak.
-yaa deyip yüzüme bakmadan odadan çýktý.
-Murat aradý.Kaç gündür niçin okula gelmediðini sordu.Çocuk endiþeliydi.Ara istersen dedi annem babamýn peþinden giderken.Hiçbirþey diyemedim.O kadar kendi dünyama dalnýþtým ki.O kadar zayýf karakterliydim ki.Ne özür dilemeye ne de okula gitmeye gücüm vardý.
Nerdeyse bir ay boyunca ne okula gittim ne de evden çýktým.Annemler benimle konuþmayý býrakmýþlardý.Sadece kýnayan gözlerle yüzüme bakýyorlardý.Arkadaþlarým kaç defa aradýlar kaç defa eve geldiler.Ama ben…hiçkimseyi istemiyordum.Güçsüzlüðümü yüzüme vuracak hiçbir þey istemiyordum.Savaþacak gücü olmayan aciz kýzý görmelerini istemiyordum.
Annemin sesiyle uyandým.Saate baktým.Akþam yemeði vaktiydi.Demek ki artýk onlarla yemek yemeye bile çaðrýlmýyordum. Ama annemin hýçkýrýklarýný duyunca hemen odamdan çýktým.
-Ah Berna Hanýmcýðým ne yapacaðým kýz bir alem babasý baþka.Kýzý rahat býrak diyor ama bir ay oldu ne okula gidiyor ne dýþarý. Çýkýyor.Bizimle bile konuþmayý býraktý.Odasýndan çýktýðý yok.
-Genç kýz olur böyle þeyler .Odaya girdiðimde ilk babamý farkettim.Hiç bir þey demeden yere bakýyordu. Kendime yabancý olan bir sesle
-Berna Haným haklý anneciðim dedim.Herkes þaþkýnlýkla bana bakýyordu.Ama gözlerim babamda konuþmaya devam ettim.
-Gençlik bunalýmý.Ama keþke önce benimle konuþsaydýnýz.Bu kadar üzülmenize gerek kalmazdý.Babamýn yanýna gittim ellerini avuçlarýmýn içine alarak
-Sadece gençlik bunalýmý dedim yine.Yarýn okula gideceðim.Üzülmeyin lütfen dedim.Sonra ateþe dokunmuþ gibi yanarak ayaða kalktým.Tam odadan çýkarken onunla göz göze geldim.Þaþkýnlýkla bana bakýyordu.Odama gittim.Murat’ý aradým.
-Murat ben Ecem lütfen bize gelir misin?Biraz konuþmaya ihtiyacým var
-Tamam hemen geliyorum.Murat çocukluk arkadaþýmdý.Bana bir abi kadar yakýndý.Her zaman yanýmda olan,beni önemseyen güvenebileceðim tek insan.Üstümü deðiþtirdim.
-Esra teyze nasýlsýnýz? Diyen Murat’ýn nazik sesiyle kendime geldim.
-Bücür yaþýyorsun dedi gülerek.
-Ölmemi mi isterdin?dedim ona sarýlarak.Sonra bize merakla bakan misafirlerimize döndüm.Melih’in gözlerinin içine bakarak geriye kalan onurumu korumak amacýyla
-Murat ,erkek arkadaþým.Yüzünde hiçbir deðiþiklik olmamýþtý.Bir aslan avýna nasýl bakarsa öyle bakýyordu.Ne annemele babamýn þaþkýn yüzlerini ne de Murat’ýn anlamayan bakýþlarýný farkettim.Sadece o vardý.Beni karanlýða tek hareketiyle çeken o.Ýlk kez yaptýðým aptallýklarý farkettim.Ýlk kez gerçeði tam anlamýyla kavradým.Diðerleri gibi olmamamýn ne anlamý vardý ki?Niçin bunalýma girdim ki?Niçin onunla savaþma yerine kaçmayý tercih ettim?Ne söylemiþti ne yapmýþtý..Bildiklerimi bana kanýtlamaktan baþka ne yapmýþtý?Daha güçlü olup herþeye raðmen hayata tutunmam gerekmez miydi?Baþýmý kaldýrdým.Sonra Murat’a dönerek
-Çýkalým mý ?
Evden çýkýnca onlarýn evlerinin bahçesine gittik.Murat bize yiyecek birþeyler getirikten sonra.Þirince gülmeye çalýþarak ellerimi önümde birleþtirdim.
-Özür özür.dedim.
-Niçin?dedi anlamazlýktan gelerek Telefonlarýma cevap vermedin,size geldiðimde beni kabul etmedin,sonra da içerde söylediklein..Hangisi için?
-Üzgünüm.Depresyona girmiþtim bu yüzden kimseyle konuþmak istemedim.Ýçerdekini de unut.Sadece saçmaladým.Lütfen abi affet
-Yalaka þey ne olacak?
-Abicik affet dedim ona sýrnaþarak.
-O çocuktan hoþlanýyorsun dedi gözlerime bakarak ne cevap verecðimi bilemeyerk ona sarýldým.
-Aptal dedi
-Biliyorum dedim
-O zaman niye böyle davranýyorsun?
-Onurumu kurtarmak için dedim.Hiç bir þey anlmamýþtý.Sadecebana daha sýký sarýldý. O sýrada Melih’i gördüm.Arabasýnýn önüde bize bakýyordu.Karanlýkta parlayan bir çift kara göz .
-O çocuk Melih Özdamar.Senin bilmediðin bir dünyanýn prensi.Unut onu.Yoksaa canýn çok yanar diyordu saçlarýmý okþayarak.Oysa ben çoktan ona tutulmuþtum.Göz gözeydik.Yüzünde tuhaf bir gülümseme belirdi.Ruhumu eriten bir gülümseme.Gözlerimi ondan ayýramadým.Ona gitmek istiyordum,önünde diz çökmek.Sanki bunu farketmiþ gibiydi.Aklýma onurumu nasýl ayaklar altýna aldýðý geldi.Beni bu hale nasýl getirdiði.Murat’a daha sýký sarýldým bana güç verecekmiþ ,beni durduracakmýþ gibi.Öfkeyle baktým gözlerine.
-Bir daha asla. dedim .Gözlerimi ondan ayýrmadan .Artýk ona bu kadar kolay kanmayacaðým.Artýk güçlü olacaðým.Kolay bir av olmayacaðým…artýk.