Bizler kocaman bir romanýn içinde yaþýyoruz. Özellikle yazar, romanýna kurgusal bir içerik bulmaya gitgide daha az gereksinim duyuyor. Kurgu zaten önünde. Yazarýn görevi gerçeði icat etmektir.
J.G.Ballard



''Bir Pazar gecesi, televizyonda bir alt yazý:Ýstanbul’dan Ankara’ya gitmekte olan yolcu otobüsü akýl almaz biçimde devrildi,iki ölü onaltý yaralý...''


Gazeteci olarak yazmak gereksinimi duyuyorum,hayat üzerine bilgece olmasa da yazýyorum.Yazma gereksinimi kendiliðinden ortaya çýkýyor;ama bu tür olaylara doðrusu artýk duyarlýlýk sýnýrlarým çoktan yýkýlmýþ olsa da mesleki-teknik bir mesele olarak ciddiyetle eðiliyorum. Dedim ya... Hayatýn artýk beni fazla þaþýrtmamasý duyarlýlýðýmý da törpülemiþ olsa da insani ýzdýraplar kokan yazýlar yazýyorum.Aslýnda köreldi duyularým,galiba yaþlanýyorum.Kaza, ölüm ve ölmek üzerine yapýlan þakalarý, dramatik sözlere tercih ediyorum.Yazmak, ciddi bir iþtir biliyorum;yaþamak ne kadar ciddi bir iþþe aslýnda o kadar.Ve öyküsünü yazmak istiyorum kaza anýný yaþayanlarýn ve ölenlerin,bu ilginç olmayan olayýn biyolojik, dinsel,ruhbilimsel, toplumbilimsel hatta siyasal yorumlamasýný yapmanýn sýradanlýðýnýn farkýnda olarak.Kendimce yapacak en iyi þey,dýþarýdan biri gibi durmak.Hayatýn fazla içine girdiðim için dýþýnda kaldýðým gerçeðini düþününce bu olayýn da fazla içine girmemek gerektiðini biliyorum,ne yazýk ki bilmenin mutsuzluk getirdiðini göz ardý ediyorum. Kim demiþ bilmek,güçtür,diye.
Bilmemenin getirdiði gücü ve bu gücün beraberinde getirdiklerini herkes bilir.


Her neyse, bu kaza halký nasýl etkilemiþtir, ya da nasýl halký etkileyebilecek bir dille sunulabilir?Halkta ölüme,gebeliðe, anneliðe ya da geleneklere karþý duyulan büyük bir saygý vardýr,iyi ki.Sözgelimi ölene hürmet edilir;ama bir annenin ölümüne, ruhuna çok incelikli bir hürmetle yaklaþmaya özen gösterilir.Gündelik dilde bile kullanýlan sözcükler özenle seçilir.Annedir,kusurlarý olsa da.


Yaralýlardan bir çoðunun kadýn olduðunu öðrendiðimde düþüncelerim ya da zihinsel oyunlarým þöyle ses veriyordu:Siyasetle hiç ilgilenmezler:gerçek gözlerinin önünde olup bitenlerdir,maskeli balonun neden yapýldýðýný bile bilmezler. Siyaset gözle görünen bir þey deðildir.Gösteriþtir, görkemdir,oyundur,çizmenin yumruðudur ,taktiktir,baskýdýr,yönetmektir ve hatta yönetme tutkusudur.Daha okul kitaplarýnda bile gerçek hiçbir þeyle baðlantýsý olmayan, kavramsallaþtýrýldýðýnda ezberlenmesi gereken bir kelime olan ,bu yüzden de adamakýllý imgeleþtirilemeyen bir sözcük. Fabrika bacasý-ekonomik zenginlik-,hapishane ya da okul-disiplin-,bitip tükenmez tartýþmalar-demokrasi-,kadýnýn erkeksi bir toplumda kölece çalýþmasý-eþitlik-,hastane-modern saðlýklý toplum- kelimeleriyle eþleþtirilir ve bir oyun sahnelenir. Sahne yalnýzca çocuk sayýsý fazla olan iþçi, çiftçi ve marangoz karýlarý tarafýndan deðil,sanatçýlar ve bilim adamlarý tarafýndan bile ilgiyle izlenir.Sahne kapanýnca ya da konser bitince sarhoþluk çok kýsa bir süre devam edecektir;ama ne sahne kapanýr ne de konser biter;bir trafik kazasý bile alt yazý haberi olarak okunur. Yaþam, artýk kimseyi düþ kýrýklýðýna uðratmaz ve uðratmadýðý için kimse gerçek bir yalnýzlýða gömülemez. Eylemleriyle yüzleþemez ve her eylemin,evet her türlü eylemin bir deðere yaslanmasý gerektiðini göremez.Kimse kimseye tahammül edemez,nedensizce;ama yalnýzlýktan sýyrýlmanýn bir yolunu da bulur.Doðrusu tüm bunlarla ilgilenmektense iþe gidip gelmek ya da yemek yapmak daha tercih edilir bir þeydir kadýnlar için. Yemek yapmakta öðrenilecek çok az þey vardýr.Ayrýca hüzünlenmek de kadýnlara özgüdür ve hüzünlüyken bile duyulan hüzün yüzünden utanmak gerektiðinden gözyaþlarý yerine ter dökmek daha yerindedir.


Yaralý kadýnlarla ilgili baþlýklar tasarlýyor,öyküler kuruyordum.’’Ölümü de yaþamý gibi gizlerle örüldü.’’ ’’Tüm çabalara raðmen adýný söyleyemedi ya da hatýrlayamadý.’’ ’’Ölümden kaçarken, ona yakalandý.’’


Artýk yazmaya baþlamak için bilgisayar masasýna geçmek istediðimde kýmýldayamadýðýmý fark ettim. Yaným baþýmda doktor...Neredeydim?Neler oluyordu?Rüyada mýyým?... ’’Konuþma, kendine eziyet edersin.’’dedi,doktor. Sustum.Zor nefes alýyordum ve kaza anýný hatýrladým. Pekiyi haberlerdeki alt yazýyý ne zaman okumuþtum?Sýrtýmý dönüp gözlerimi kapamak istedim, hayatýn yine tam da içine yerleþmiþtim, yan odadan bir yaralýnýn inlemeleri geliyor, sessiz ve gizlice her zaman ki gibi hiçbir þeye yardýmcý olmayan gözyaþlarým dökülüyordu yastýða. Bu haberi ben tasarladým ama baþka bir gazeteci yazar artýk...


S.Deniz Hamutcuoðlu