Bugün doðdum dünyaya açtým o masmavi gözlerimi, nereden bilebilirdim bugün elaya çalacaðýný... Saçlarým altýn sarýsýyken þimdi kahverengiye çalan bir kumruyu andýrýyor. Hani kumralým yaa ben, yazmayý çok özledim. Þiirimsi bir þekilde anca mesaj atabiliyorum, onda da yanýt yok okuyan okuyor okumayan silip atýyor. Neyse neydi. Bir his ki bu yaþama doluyum, bir yandan ölüm kokuyor her yaným... Nefessiz bir doðumdu benimkisi doðar doðmaz nefes alamamak ne demekse iþte o... Sonuç olarak bugün bir yaþ daha eskittim. Yýllarýn geçtiði ve binlerce kiþinin öyle ya da böyle beni onurlandýrdýðý bir andayým. Mutluyum bakmayýn; ama neden gözlerim dolmak istemekte... Bazen her þeye bir kulp arýyorum. Olsun seviyorum kendimi, bugünlere kadar nefesimle geldim ve yarýnda ki nefesimi de kazýyacaðým. Saçlarým deðiþecek gözlerim ayný kalacak, parlaklýðý saçtýðý umut, içinde ki hýrs ve aþkýyla yanýp tutuþan tutkusu... Benim adým umut ve ben yarýna bir türlü adýmý kazýmadan önce sadece yürüdüðüm yola dikkat edeceðim, malumunuz yerle bir olup kendime en baba yiðidinden iki yara edindim. Dizlerim sýzlýyor, olsun annem bir þey demiþti. Ondan sonra müstehak oldu, yaþamayý sevmek için bazen düþmek ve parçalanmak gerek... Hepinizi özledim, yazmayý seviyorum burasý benim silik adýmým ama ben bugün yeniden aðlayarak açtým gözlerimi dünyaya...