Ýnsaný ne mutsuz eder?.. Ne çok neden var saymaya kalksak…’Ýnsaný ne mutlu eder ?’sorusunun cevabý ise göreceli. Kiþiden kiþiye deðiþir mutluluðun tarifi. Bu nedenle mutluluðun resmini çizmek çok zor belki de…Beklentilerimiz farklý.

Bir içe çekiþlin bilinçaltý saptamalarýnda görsellik varsa daðýtýr insaný. Örneðin denize bakmak , bir manzarayý seyretmek, bir insaný takip etmek vs… Gözlerinizi kapayýp yazmayý deneyin hele… Örneðin bir dað baþýndasýnýz , kimse yok yanýnýzda…Ruhunuz tüm günahlara kapalý, negatif elektrik verecek hiçbir varlýk yok çevrenizde. Ýçinize çekin havayý , her þey ne kadar da tertemiz…

Daha önce çalýþtýðým özel bir lisede Rehber öðretmenimiz özellikle ÖSS öðrencilerimize, arada bir gelir , gözlerini kapattýrdýktan sonra bir ormana götürürdü onlarý. Ben de onlarla birlikte denerdim, gerçekten bir ormanda bulurdum kendimi. Çiçekler, böcekler, yemyeþil otlar arasýnda ruhum sükut bulur ; rahatladýðýmý hissederdim.

Gerçekten zaman zaman yalnýz kalmaya ihtiyacýmýz var. Kendimizi dinlemeye, hayal kurmaya, tüm evrenden ve sorumluluklarýmýzdan uzak hissetmeye ….’Bir insan bir problem’ derim bazen muziplik olsun diye. Ben de dahil olmak üzere…Eþimin kulaklarý çýnlasýn.’ Cýmbýz var da seni ayýracak mýyým’ der böyle zamanlarda..Böyle bakýnca ne kadar tahammülsüz olduðumuzu düþünüyorum insanlara. Örneðin gerçekten dað baþýnda olsam ya da ormanda neler var korkuyla yaklaþacaðým. Aklýma bin bir türlü hayvan ismi gelir , adým atarken korkarým, otururken çekine çekine otururum. Mutlaka yaný baþýmda bana destek olacak birini ya da birilerini ararým.

Yalnýzken bir dost özlemelerimiz de bu yüzden. Ýnsanoðlu garip, garip olduðu kadar karmaþýk bir varlýk. Hani ‘ne seninle ne sensiz’ misali. Çok þey mi bekliyoruz birbirimizden ? Verdiklerimiz mi yetmiyor? Neden gittikçe yalnýzlaþýyoruz? Dost elinden içilen badeler yerini neden zehire býraktý? Neden nefret eder olduk birbirimizden? Birileri bizden daha iyi yerde olacak diye niye bu kadar korkuyoruz? Niye kendimizin herkesten daha iyi olduðumuz, daha üstün olduðumuz masalýna inanmaya çalýþýyoruz. Öyle olmadýðýný bilirken…Oysa hepimizin mutlaka bir diðerimizden eksik ya da fazlalarý var. Önemli olan da bu. Birbirimizi tamamlayabildik mi sulh buluyor her þey…

Bugün çok acý çekmeme raðmen, çok þanslý günüm. Bir dost sesiyle hemdemim.Unutturdu aðrýlarýmý , sýzýlarýmý. Ýnsan insana ulaþtý mý ne mesafeler engel, ne de sesler…Yüreðini hissedivermek yanýnda, bir ömre deðer…Yalnýzlýk Allah’a mahsus dostlar. Bir çatý altýnda olmak deðil maksadým bir yürek içinde olmak. Ama hesapsýz kitapsýz , olduðu gibi riyasýz, hiç çekinmeden içini dökebilmek.. Elbette güzel hayaller. Ancak hayallerde olduðu kadar güzel deðil hiçbir þey…Olduðu gibi kabul edebilirsek birbirimizi, yanlýþ anlamalardan ari … Hayat, iþte o zaman Þeddad’ýn mücevherlerinden daha deðerli bir ÝREM BAÐI…