Yine bahtýma rüyalarým düþtü. Rüyalarýma girersin sen her gece. Her sabah uyandýðýmda da, kor gibi yüreðime küreklenen kömür gözlerini unutmak için tüm gün kömür ocaðýnda çalýþanlar gibi terden sýrýlsýklam olurum. Gözlerin sonra toz halinde bulaþýr tenime. Ve yine akþam ve yine gece. Yine uykumda bir madene girer gibi kömür gözlerin girer rüyalarýma. Bu ýstýrap böyle devam eder. Ey kömür gözlüm yüreðimin ateþinden uzak dur lütfen. Senin bana her bakýþýn ey kömür gözlüm, grizu patlatýr içimde. Tüm dünyam kararýr sonra. Nefes alamam bakýþlarýnla. Ey kömür gözlüm, bakýþlarýný kürekleme gözlerime. Yangýnlarýmdan uzak dur ey kömür gözlüm, daha yaðmur görmemiþ bu yüreði bir kor haline getirme. Sen her gece girerken rüyalarýma, ben ateþe uzanýr gibi yatarým yataðýma. Sonra ayaklarýmdan topuklarýmý yaka yaka girersin bedenime. Ey kömür gözlüm, ne istersin benden. Bir kömür ateþten ne ister, bir ateþ alev halindeyken týpký sana benzer. Öyle bir renge bürünürsün ki hayatýmda, her çiçek senin rengindeyken yanmaktan kurur ve kül olur. Ey kömür gözlüm, senin niyetin de beni kül etmek mi? Eðer kömür gözlüm, ateþli bakýþlarýna dayansam, bir elmas olurum, aþkýn ýþýltýsýyla parlayan. Ey kara gözlüm, bana her bakýþýn kuyuya düþme hissi uyandýrýr bende. Öyle derin bir bakýþýn var ki, düþersem, kirpiklerini uzatmazsýn ellerime. Öyle uzun kirpiklerin var ki, her bakýþýný kürekler kor gibi yüreðime. Ey kömür gözlüm, sen beni amele edersin, bakýþlarýnýn yükünü çektire çektire. Sýrtýmda kömür gözlerinin aðýrlýðýný taþýrým her gece. Ama yine de býkmam seninle göz göze gelmekten. Sen þiirimin son mýsrasý olduðun anda, bir bakarým kaðýdýn kenarý yanar. Öyle bir duyguyla tutuþursun ki þiirimde, ellerim yanar. O zaman anlarým, senin yangýnlarýma adýný verdiðini. O zaman anlarým ki þiirlerimi yazdýðým kaleminin ucu, kömür gözlerinden yapýlmýþtýr. Ey kömür gözlüm, bu ne eziyettir. Sen þiirlerim kadar bitmeyeceksin, yüreðimde. Her alev alýþýmda, sen çýkacaksýn ortaya. Týpký bir orman yangýný gibi yanar dizelerim, senin kömür gözlerinden her bahsediþimde . Bu ne eziyettir böyle. Bir þair þiirlerinde yakýlýr mý hiç? Beni öyle yakar kül edersin ki, kül rengin saçlarýndan tanýrsýn beni. Önüne dökülen ateþ kývrýmý saçlarýndan anlarsýn beni. Ya da bir kývýlcým halinde düþünce düþüncelerine, o vakit ya benzersin bana ya da benzersin bir ateþ yerine.