Tren kalkmadan 1 saat öncesinde almýþtým biletimi ve bu zamaný yiyecek biþeyler almak için deðerlendirdim.. alýþveriþimi bitirip geldiðimde ise hala yarým saatimin kaldýðýný görünce bu zamaný yerimde oturarak geçirme kararýna vardým ve alsancak garýnýn tarihi mimarisi içerisinde peronuna yanaþmýþ olan trenimde 3. vagon 21 numaralý koltuðuma gelip oturdum ve bitirme projesi için yazmam gereken raporun kaynakçasýna göz atmaya baþladým..

Bir yandan ders çalýþýyor, ara ara biþeyler atýþtýrýrken biyandan da pencereden ovalara, tarlalara ve tepelere bakarak hatýralarýmý canlandýrýyor, düþler kuruyordum.. Derken kaynakçamýn son sayfasýný çevirmiþ olduðumu fark ettiðim, zaten sýkýlmýþtým, bittiði iyi olmuþtu..

Manisa civarlarýnda bir duvar yazýsý gördüðümde bilgisayarýmý açtým ve yazmaya baþladým.. algýda seçicilikten olsa gerek, hýzla giden trenden 1-2 saniyelik geçiþ anýnda duvara gözüm takýldýðýnda, yaldýzlý boya ile yazýlmýþ olan þu yazýyý okudum ;
“herkes oyuncu olmuþ, sokaklar sahne; bi sevdiðim vardý o da olmuþ kahpe..”

Sigara içen 3 kýz çocuðu gördüm Akhisar garýnda, içim acýdý.. yaþlarý en fazla 15, nasýlda özenti þekilde tüttürüyorlardý birbirlerine, arada bir de kendilerine bakan var mý diye çevreyi kolaçan ediyorlar, özgüven gösterisi þeklinde üflüyorlardý dumaný.. derken bi tanesi sigarasýný atýp çantasýndan rujunu çýkardý, sürmeye baþladý ve tren hareket etti..

Arazinin tam ortasýnda minicik bir ev, ya da kulube.. önünde paslanmýþ bir yel deðirmeni, etrafýnda zeytin aðaçlarý ve üzüm baðlarý.. kim kalýyor acaba o evin içinde?

Bi çocuk musallat oldu baþýma bilgisayarý açtýðýmdan beri, adý Tanser mi Tansel mi öyle biþey, tam anlayamadým.. anlamýný sordum biliyor musun diye, evet dedi ama söylemedi.. Dizine oturabilir miyim dedi, hayýr yanýma otur dedim istemedi.. yan taraftaki küçük çocuðun oyuncaklarýyla oynamaya baþladý.. oyuncaklar da hayvan maketleri; fil,gergedan,aslan,kaplan,kurt falan var, çok güzeller.. benimde küçükken aynýlarýndan vardý..

Orada bir köy var uzakta, tepenin yamacýnda.. ama o köy bizim köyümüz deðil, gitsek te, kalsak ta bizim köyümüz deðil orasý.. küçükken ilkokulda nasýl da kandýrmýþ bizi þair..

Koyu yeþil zeytin aðaçlarý, turuncu meþeler ve bej rengi kavaklar muazzam bir manzara oluþturuyor.. doða gerçekten her mevsim güzel.. Bir de sanayileþme bozmasa bu Tanrý üretimi tabiatýn eþsiz güzelliðini.. uzun uzun bacalardan anladým, termik santralin siyaha boyadýðý þehir, Soma’ya gelmiþiz.. Kýrkaðaç’ý yine fark etmedim, hep sað tarafa bakmýþým yine sað tarafa oturdum diye.. Bi de solcu geçiniriz, ne iþim var saðda..

Neyse ki, soldaki yolcular az önce Soma’da inmiþler.. önümdeki kýz da elinde kitabýyla onlarýn yerine geçmiþ, panik isimli kitabýný okuyor.. kýzýn kafasýndan kalan boþlukta Soma’nýn üzerindeki puslu havayý görebiliyorum sadece.. yazýk, insanlar o kadar güzelim yeþilliklerin arasýnda, bol oksijen yerine kara dumaný çekiyorlar ciðerlerine..

Birden Ýzmir geldi aklýma, Týnaztepe’den baktýðýmda da ayný görüntüyü görürdüm.. þehrin üstündeki toz bulutu her seferinde, insanlar nasýl saðlýklý yaþýyorlar böyle kirli havada diye düþündürürdü beni.. doðrusu pek saðlýklý olduklarý söylenemez ya..

Az önceki kýz, tekrar önümdeki yerine geçerek sol taraftaki pencereyi de benim görüþ alanýma býraktý.. Þimdi her iki taraftan da görebiliyorum doðayý..

O kadar güzel bir an ki þuan, kulaðýmda sanat müziði ve sol taraftaki pencereden güneþin batýþ anýndan biraz önceki hali.. gökyüzü turkuaz ve turuncunun çeþitli tonlarýyla dans ediyor adeta koyu yeþil zeytin aðaçlarýnýn üzerinde..

Baþýmý tekrar çevirdiðimde, karný acýkmýþ bir þahinin av turlarýný atarken görüyorum.. Çok kýsa süre sonra o da gözden kayboluyor..

Bir ev daha tepenin ortasýnda, tek baþýna.. ama dumaný tütüyor, içinde birisi olmalý.. kim acaba, nasýl biri yada birileri?

Daðlarýn üzerinde oluþan ufuk çizgisinde renk bordoya dönüþüyor ve hava gitgide kararýyorken, bu kýsa doða betimlemelerimi sona erdimek zorunda kalýyorum..

Ah ne kötü böyle güzel yerler varken ve doða böylesine geniþken, insanlarýn þehirlerde beton yýðýnlarý arasýna sýkýþýp kalmasý.. Sanýrým gerçek özgürlük köyde yaþamak.. her þeyden uzak, mutluluða yakýn..

Söylemeyi unuttum, Soma’dan çýkarken abim aramýþtý.. O da istanbul’dan feribota binicekmiþ 6 buçukta.. Bi aksilik olmazsa, ayný anda varýcaz Bandýrma’ya.. Gar ve Ýskele yan yana zaten, ilk gelen beklesin, eve beraber gidelim dedik..

Savaþtepe’ye gelmiþiz, istasyon bomboþ.. Elinde iþaret eden bir bekçi var sadece.. O da üþümüþ, titremesinden belli..

Þu tren tuvaletlerine de bi türlü çare bulamadýlar.. insan üstüne yapýcak sallanýrken.. Görevlinin kapý kilidini de bozuk parayla açmasý cabasý..

Hava karardý ya, köylerin olduðu yerler süs ýþýklarý gibi parlamasýndan belli oluyor.. Köy yoksa eðer gerçekten ürpertici bi hal alýyor dýþarýsý. Bazen upuzun bir tünele girmiþim gibi hissediyorum..

Vagonda pek fazla yolcu da kalmamýþ þöyle bir dikkat edince.. Tek tük oturuyorlar.. Önümdeki kýz da sýkýldý heralde, kalktý dolaþmaya baþladý.. Bi bilse kendisi hakkýnda yazý yazdýðýmý, kim bilir ne düþünür..

Sanýrým tünele girdik, dýþ ses deðiþiverdi birden, yankýlanmaya baþladý.. Tren yolculuðu yapanlar bilir, bilmeyenler için söylüyorum; tünel, tren yolculuklarýnda çocuklarýn akýlda tuttuklarý yerlerdendir.. çocukken heyecanlanýrdým tünele girince, hep tünelleri sayardým, bir sonrakini sabýrsýzlýkla beklerdim, pek eðlenceli gelirdi tünelden geçmek o zamanlar..

Yol yapým çalýþmalarýnda çalýþan iþçilerin vay haline.. bi görseniz ne periþan haldeler.. kendilerine küçük bi klübe yapmýþlar orada kalýyorlar.. üstelik hava kararmasýna raðmen hala biþeylerle uðraþýyorlar.. bu soðuk havada o küçücük klübenin özlemini çektikleri yüzlerinden kolayca fark ediliyor..

Vagon soðudu, kalorifer yine arýza yaptý sanýrým.. Bir devlet demiryollarý klasiði.. Yazýn klima arýzasý, kýþýn kalörifer.. Artýk hiç þaþýrmýyorum.. Söylenmeye de gerek yok, bu paraya bu kadar hizmet diyorlar..

Tren düdük çalmaya baþlayýnca kafamý kaldýrýp bakýyorum dýþarý, ýþýk hüzmeleri gözüme çarpmaya baþlýyor.. Bir sürü yýðýlmýþ kereste görüyorum.. Sanki yýllardýr ayný keresteler orada duruyorlar, çünkü sýrasý ve þekli hiç bozulmamýþ gibi geliyor ne zaman buradan geçsem.. Evet Balýkesir burasý, 10 numara þehir..

Önümdeki þu kýz, Balýkesir’de iniyormuþ.. Az önce valizini indirmesine yardým ettim.. 4 saat sonra tek iletiþimimiz bu oldu. Teþekür etti ve yine kendisi hakkýnda yazýlanlardan habersiz, valizini sürükleyerek gidiverdi..

Balýkesir Gar.. Ýzmir’den gelen trenlerin Eskiþehir-Ankara ve Bandýrma yönüne olmak üzere ikiye ayrýldýðý yer.. Bikaç kere ankara’ya giderken, buradan binmiþtik trene, gece expresi.. Hatrýma geldi biran..

Bomboþ koltuklar birdenbire kapýþýlýverdi.. Akýn etti yeni yolcular resmen. Vagon neredeyse tamamen doldu.. Biraz önceki sessizlik yerini kýsa süreli uðultuya býraktý.. Bekçi iþaret yaptý, makinist düdük çaldý ve tren hareket etti.. dýþarýda yolcu edenler ve içerideki yakýnlarý birbirlerine el sallama ritüelini tamamladýktan sonra herkes yerine yerleþti ve gürültü kesildi diyordum ki ”evet, balýkesir’den yeni binenler..” sesi vagonun arka tarafýndan yükselmeye baþladý.. Biletçi yine kontrole gelmiþti..

Bir litrelik limonata ve yarým litrelik suyu bitirmiþ olmanýn verdiði haceti gidermek için yine o komediyi çekmek zorunda kaldým az önce..

Muhayyer kürdi makamýnda bir yolculuk her insana gerekiyor bazen.. hemzemin geçitten geçerken çalan çanlarýn týnýsý, kanunun sesine ne kadar da benziyormuþ..

Düþündüm de, twitter insanýn yaþadýðý anlarý parça parça anlatmasýna neden oluyor.. yaþadýðýn þeyi cümle içerisinde kullan der gibi týpký... Bi süre sonra cümle parçalarýný birleþtirdiðinizde anlamsýz bir tablo çýkýyor karþýnýza.. Oysa güzel bir tablo ancak bütünüyle çalýþýlýnca ortaya çýkar.. parça parça çalýþýrsanýz eðer, her seferinde renklerin tonunu tutturamazsýnýz..

Bu yazý da sanki twitlerin birleþtirilmiþi gibi bir hal aldý.. ama ben renklerin tonunu tutturmayý baþarmýþým sanýrým.. konu bütünlüðü hala korunmakta çünkü ben hala trendeyim..

“Susurluk yolcularý hazýrlansýn..” diye baðýrarak ön kapýdan vagona dalýverince görevli, irkildim.. Meðer Susurluk’a gelmiþiz..ne güzel, köpüklü bi ayran içilirdi þimdi yörsanda ama gel gör ki tren beklemez.. otobüsler gibi mola vermiyor bu soðuk demir makina.. ona raðmen otobüslerden daha çok duygu hissettiriyor nedense.. belki de uzun sürmesi ve ilginizi daðýtacak baþka þeyin olmamasý buna sebeptir.. Gerçekten o kadar sýkýcý bir yolculuk ki, çocukken nasýl seviyormuþum anlayamýyorum bi türlü o psikolojimi..

Geçenlerde Yavuz Bingöl anlatýyordu televizyonda, devlet memuru babasý yüzünden, küçükken hep ordan oraya taþýnýrlarmýþ.. o anýlarý hep tren yollarýnda geçmiþ.. sanýrým ona da kara tren türküsünü yazdýran o anýlarý olmuþtur..

Bilgisayarýmýn þarjý bitmek üzere, 5 dakikasý kalmýþ, uyarý verdi.. yine de iyi dayandý vala bravo.. bir de sol tarafýma susurlukta boþaldýktan sonra, arka taraftan kalkan baþka bir kýz oturdu.. nedir bu kýzlarýn alýp veremediði benim sol tarafýmdaki yan koltukla anlamadým.. laptopa gömülmüþ yazý yazýp duran bir adam çok mu dikkat çekiyor ne..

Bu kýsmý evde tamamlýyorum.. bandýrma’ya indiðimde beni karþýlayan anne ve babamý görünce çok mutlu olmuþtum.. benden bi 15 dakika sonra da abim gelmiþti.. öyle mutlu olmuþtum ki o an, çekirdek aile sýcaklýðýnýn özlemini gidermenin ne büyük bir keyif olduðunu bir kez daha anlamýþtým..

Þu yan tarafýma oturan ikinci kýz, iskelenin önünde abimi beklerken yanýmýzdan geçti tek baþýna göz ucuyla bizi süzerek..

Ulaþ Tuzak