BU SEMT

Bebekliðim, çocukluðumun bir kýsmý, ilk iþim, ilk maaþým, yeni iþim, hayallerim, geleceðim bu sokaklardaki adýmlarýmla þekillendi ve þekillenmeye devam ediyor. Anaokuluna Sait Çiftçi’ de gittim mesela. Bir bohçamýz olduðunu hatýrlýyorum içinde herhafta yýkanýp ütülenen yatak çarþafý, yastýk kýlýfý, nevresimi taþýrdýk. Pembe beyez petükareliydi bizlerin ki, erkeklerinki mavi. Anaokulunda ki öðretmenimi hatýrlamýyorum ama o okulda sütten nefret ettiðimi ve o gün, bugündür aðzýma süt koymadýðýmý biliyorum. Abim ayný okulun ilk okul bölümünde okuyordu ve her tenefüste korumacý abi tavrýyla beni ziyarte gelirdi. Bana sahipsiz olmadýðýmý hatýrlatýr, okulda güven duymamý saðlardý. Ýlk okula baþladýðýmda, okulun ilk günü sýnýfta feryet figan aðlayan çocuklara bakýp, hareketlerine anlam verememen bu yüzden di. Neden korkuyorlardý ki okul güvenli ve eðlenceli bir yerdi.
Niþantaþý bana en çok Dedemi hatýrlatýyor, Teþvikiye’de kocaman bir aile olarak yaþýyorduk o güzel ve kalabalýk bir evdi ki, Koru apartmanýnýn üçüncü katýnda ki kocaman daire. Þimdi bile oda oda, her bir köþesi gözlerimin önünde. Dedem (kar-yaðmur yoksa) her akþam üstü Maçka Parký’na götürürdü beni. Minik ellerimle sýkýca sarýlýrdým dedemin ellerine. Bir eliyle sýkýca beni tutar, diðer eliylede benim küçük kýrmýzý bisikletimi. Hiç üþenmez her seferinde taþýrdý bisikletimi. Bir de her seferinde beþ kuruþluk açicik( benim çocuk dilimle antep fýstýðý) alýrdý bana. Caným dedecim nur içinde yatsýn emeði çoktur üstümde. Koru apartmanýndan bana kalan sadece anýlar deðil bir de dört tekerleklilere olan merakýmýn ilk temelelridir o apartman. Caddeye bakan kocaman salon camlarýndan geçen arabalarýn markalarýný sayar, akþama babam geldiðinde özelliklerini sorar öðrenirdi. Hala Oto dergileri okumayý, yeni çýkan modelleri takip etmeyi çok severim.
Mekanlara olan merakýmý canlandýran, uyaran ilk bina Maçka Palas olsa gerek. Nimet Halam orada otururdu, hala hafýzamda kalan en güzel binadýr. Gýcýrdayan ahþap döþemesi, ferforje kapýsýnda ki ince iþçilikli asansörü, kocaman evde neden bukadar küçük bir mutfak olduðuna anlam veremeyiþim(sonralarý bu tarz binalarýn genelinde ayný mimari tarzýn kullanýldýðýný öðrenecektim). Bana hep büyülü gelmiþti o ev. Tabii birde Bingül ablamýn okuldan dönüþünü beklemek vardý, yaþlarý benden çok büyük hanýmlarýn çay sohbetlerine sessizce eþlik etmiþ, Bingül ablamla oynama ödülünü çoktan hak etmiþ olurdum.
Dha sonra Suadiye’ye taþýndýk. Uzun zaman sadece gezmeye veya akraba ziyaretlerine gittiðim mekanlar olarak kaldý buralarý. Taki Ýlk iþime Abdi Ýpekçi caddesinde bir seyahat acentasýnda baþlayana kadar. Ýlk iþim, ilk maaþýmý almak, o maaþý hoyratça harcamakta bu sokaklara nasip oldu.
Her zaman ýþýl ýþýl sokaklarý, benim için hala umut dolu. Yayýn evimi kuraraken neden adres olarak burayý seçtiðimi anlayamamýþtým. Neden evine daha yakýn bir semt seçmedin yada sizing sector genelde babaali tarafýnda diyenlere net bir cevap verememiþtim. Þimdi bu yazýyý yazarken anlýyorum ki bu semt hala umut dolu benim için, hala çok canlý, çok hareketli ve burada ki anýlarýmý seviyorum. Benim için buralarýn öyle büyük bir çekim gücü varki, artýk ayrý kalmak istemediðimi biliyorum bu semtten…