Kolbaþý olarak Afet Fatma ne derse o olacaktý. Olacaktý olmasýna ama, mendilin kime verileceði konusunda sýkýntý vardý. Selim’e verilmesi en iyi çözüm gibi görünse de, aralarýnda çýkacak olasý kavganýn sonu pek tatlý bitmeyecekti. Osman, Selim’i çið çið yerdi ve buna da kimsenin sesi çýkmazdý. Geriye sadece kýzlardan birine verdirmek kalýyordu. Ama, kimse, gazabýndan korktuðu bu adamýn hiddetini üstüne çekmek istemiyordu. Koltukta oturmuþ, konuþmalara seyirci kalan Efsun yerinden fýrladý ve “Ben,” dedi “Bana versin. “O, Osman denen kaypaktan korkmuyorum.”
Bir an, sessizlik kötü bir koku gibi yayýldý etrafa, herkesin yüzünü buruþturmasýna sebep oldu. Acýsý, öç almak için yanýp tutuþan bu Çerkez dilberinin kanýna girmiþti. Afet Fatma bir þey söyleyecek olduysa da, yapamadý. Doðrusu, en iyi çözüm de buydu. Hem Osman yaptýðý hatayý anlayacak, hem de bu yeni çenginin Efsun’u seçmesinden sonra, ona farklý bir gözle bakacak, kýskanacak, kuduracaktý.

Kadýnlar odada konuþurken Osman’ýn aklýna, Efsun’un mendilini kabul ettiði geldi. Onu, elinin tersi ile itmek olmazdý. Bu yeni çengi, acaba mendil daðýtýyor muydu? Kimilerinin daimi efendisi olur, baþkalarýna bakmazlardý bile. Ama Osman’nýn istediði hatunu ona yedirtmeyecek bir babayiðit düþünemedi. Ýçi rahatlamýþtý. Aklýndan;
“Ya Selim’i seçerse? Ne yaparým o vakit?” diye geçirdi.
Hal bu ya, onun gecesiydi bugün, hem kýyak yapýp hem de çelme takmak raconda yoktu. “Yok, yok. Bu kadar aþka düþmüþ biri, bir çengiyi görünce mi fikrinden dönecek? Sanmam.”
Yine de içini kemiren bir þeyler vardý, adlandýramadýðý bir þeyler.
“Yandým Selim, bu gece sana dünyada nice nimetler olduðunu göstermek istedim; ama insanýn gönlü bir kere aþka düþmeye görsün, tek ilacý o yarin kendisi deðildir de nedir?” dedi.
Selim’in ne düþündüðünü anlayýp tartmak istiyordu.
“Estaðfurullah,” dedi Selim, baþý öne eðik.
Osman bir þey anlayamadý; açýkça sormaktan baþka bir çaresi kalmamýþtý:
“Eðer gönlün kýzlardan birine düþtüyse derdini söyle ki sana bir kýyak yapalým,” dedi. Osman’ýn kalbi yerinden çýkacak kadar hýzlý atýyordu, kendini hiç bu kadar aciz hissetmemiþti. Hem de Selim gibi birinin yanýnda. Selim, Osman’ýn neþesinin gittiðini, yerini endiþe aldýðýný görünce iþkillendi. Bu kadar fellik fellik sormasýnda bir anlam olmalýydý.
“Haþa!” dedi.
Osman rahatladý. Þimdi sýrtýný güzelce yaslayýp, raksýn keyfini çýkarabilirdi. Gerisini halletmek çocuk iþiydi.