Fettan Efsun, bakýþlarý Osman’a çivili, olduðu yerde dona kalmýþtý. Afet Fatma yerinden hýzlýca doðruldu, Efsun’a odayý gösterdi, siniye býrakýlan keseyi cebine indirdi ve yardýmcýsýna, emirleri yerine getirmesi için iþaret etti. Yirmi senelik çengilik hayatýnda bunun gibi nice vak`alara rast gelmiþ, nasýl halledeceði konusunda ustalaþmýþtý. O sebepledir ki sakinliðini koruyordu. Lakin, Efsun daha toy bir çengiydi ve ilk kez bir erkek ondan yüz çeviriyordu.

Ola ki Efsun, Kýpti kýza bir þey yapar endiþesiyle Fatma odaya gitti. Efsun’un gözleri dolmuþ, elleri titriyordu. Osman onun gönlünü verdiði ilk ve tek erkekti, ama o, nasýl olurdu da, ondan bu kadar kolay el çekebilirdi. Afet Fatma’nýn onlara her lahzada hayta kabadayýlara gönül vermemek, kendi çengi kolunu koruyup kollamak ve kendini zanaatine nezretmekle ilgili ettiði kelamlar geldi aklýna. Yüreðinde bir acý dalgasý kabardý. Tüm akþam boyunca olan neþesi söndü. Gözleri, bir köþede sessizce oturan, çehresini yere eðmiþ, ellerini kenetlemiþ Kýpti Simay’a iliþti. Ýleri doðru atýldý. Saçlarýna yapýþmak, üzerindekileri yýrtýp çýkartmak, yüzünü týrmýklamak istiyordu, sonrasýnda onu Osman’ýn önüne atabilirdi: “Al bakalým, buna mý gönül koydun?” Bir daha da ne mendil vermek vardý o nanköre, ne de ayný döþeðe baþ koymak. Bundan sonra o da kendi taliplerine bakacak ve Osman için raks etmeyecekti.

Afet Fatma, Efsun’un elini Kýpti’nin saçlarýna yapýþmadan son anda yakaladý. “Soðukkanlýlýðýný muhafaza et,” dedi. “Her yaranýn bir merhemi, her derdin bir dermaný var. Bu gece civanýn senin koynunda olacak, kaygýlanma.” Efsun, o dakika boþalttý gözlerinde biriken yaþlarý. “Nasýl olacak o?” dedi. “Baksana, ilk kez benden elini çekiyor.”

Afet Fatma, cumbalý odaya bir göz attý. Yardýmcýsý tömbekileri tazelemiþ, içkileri doldurmuþtu. Osman, kehribar tesbihinin taþlarýný öyle sert vuruyordu ki, sabýrsýzlýðý çýkardýðý sesten anlaþýlýyordu. Selim, geldiði zamanki gibi baþýný önüne eðmiþ, oturuyordu. “Aðam, kýzýn hazýrlanmasý için bize biraz zaman bahþet. Bir rakslýk hazýrlýk edilmiþti. Çalgý takýmýyla hangi þarkýyý çalacaklarýna da karar kýlalým,” dedi. Maksadý zaman kazanmaktý. Çalgýcýlar çaðrýldýklarý üzere odaya gittiler. Çetrefilli bir durum olduðu belliydi.

Afet Fatma’nýn yapmayý aklýna koyduðu þey tehlikeli bir oyundu. Eðer ki zokayý yutmazsa, ünlü külhanbeyinin oðluna böyle bir haraket çekmek hem zor kurtarýlacak bir vaziyet olurdu hem de meþkhanesinin raconunu keserlerdi. Fakat Afet Fatma, babasý ile aralarýndaki muhabbete güveniyordu. Tek yol, kýzýn Osman’ýn yanýnda baþkasýna mendilini vermesiydi. Bu düþüncesini kýzlarýna anlatmaya koyuldu.