Önce "Size bir hediyem var." dediðinde çok umursamamýþtým. Aradan uzun bir süre geçti ve tekrar Mustafayla karþýlaþtýk. Bana nerede kaldýðýmý sordu. Ben de söyledim ve odama gittim. Beþ dakika sonra Mustafa elinde küçük bir hediye paketiyle içeri girdi ve hediyeyi bana taktim etti. Çok þaþýrmýþtým. Neden bana böyle bir hediyeyi layýk görmüþtü? Bu düþünceler içinde hediyeyi açtým. Oltu taþýndan yapýlma üzerinde ismimin yazdýðý bir tesbih vardý o küçük kutunun içinde. Gerçekten çok duygulanmýþtým. Beni düþünen ve bana saygý duyan kiþilerin olduðunu bilmek içimi rahatlatýyordu. Mustafa bir süre sonra odadan ayrýldý. Elimde oltu taþýnda yapýlma tesbih, düþünüyordum. Herhangi bir kiþiden farklý ne vardý bende? Mustafa bu hediyeyi neden bana layýk görmüþtü?
Yýl içinde Mustafa'nýn matematik ve fizik derslerine yardým etmek ve kandillerde mesaj atýp hal hatýr sormak dýþýnda baþka bir þey yapmamýþtým. Bunlar benim için olaðan þeylerdi. Fakat Mustafa ona verdiðim emeðin karþýlýðýný vermek istemiþti. Onca yýl ders vermeme raðmen böyle bir þey ilk defa gerçekleþiyordu. Çoðu ders verdiðim kiþi beni bir kez bile arayýp sormamýþtý. Benim de açýkçasý böyle bir beklentim yoktu. Ben defterimi iki bölüme ayýrmýþtým çoktan. Defterimin özel bölümünde Mustafa gibi vefalý ve gerçek dostlarým; geri kalan bölümde de diðerleri yer alýyordu. En önemlisi kimseye kötü yazmýyordu.
Bir kiþi ya gerçek dosttur ya da deðildir ancak kötü deðildir bana göre.
Beklentim her zaman özel bölümümdeki isimlerin çok olmasý oldu. Ve bu kiþilerin artacaðý günü iple çektim. Sanýrým meyveler olgunlaþýp yere düþmeye baþladýlar...