Býçkýn Osman önde, Selim arkada meyhaneden çýktýlar. Tek tük ve birbirinden çok uzak fenerlerle aydýnlatýlmýþ, geceyle ýssýzlaþan dar sokaklardan yürümeye koyuldular. Uzaktan gece bekçilerinin düdükleri duyuluyordu. Ne akþamýn bu vakti nereye gidildiðine dair bir fikri vardý Selim`in ne de sormaya mecali. Girdikleri bir sokaðýn köþesinde durdu Osman. Çýðlýk gibi bir ýslýk geceyi ikiye böldü. Ahþap yapýnýn cumbalý kýsmýnýn perdesi aralandý. Ýþareti alan delikanlý kapýda belirdi. Ýnce býyýklarýnýn ardýnda çapkýn gülüþler atýyordu. Civardan üç delikanlý daha toparlandý. Osman’ýn maiyetinde derlenen grup þimdi Karaköy’den Beyoðlu’na çýkan tepeyi sessizce arþýnlýyordu.

Selim birden arkasýný döndü ve geldikleri meyhaneyi aradý gözleri. Ýçinde öyle yakýcý bir sýzý vardý ki sanki gönlüne daðlanmýþ bu derde ancak o meyhanedeki naðmeler merhem olabilirdi. Gözleri meyhaneden birkaç sokak aþaðýdaki denize kaydý önce. Dolunayýn ýþýðýnda sere serpe çýrýlçýplak yatan Ýstanbul’un o güzel kadýn silüetine bakakaldý bir an. Gemilerde asýlý fenerlerin yansýyan ýþýklarý gerdanýnda dizili boncuklarý andýrýyordu.

Osman durmuþ bu gönlü aþka isyankar adamý inceliyordu. “Nasýl bir dilber ola ki?” diye meraklanýyordu. Koskocaman Ýstanbul’un en güzel avratlarýný görmüþ, en zilli olanlarýnýn tadýna bakmýþ ama bu derece sevdaya itenini duymamýþtý. Ahu gözleri sürmeli, katran zülüfleri ay parçasý yüzüne dökülmüþ, incecik beyaz ipek nikapýnýn altýndan gelincik dudaklarý görünen bir dilber hayal etti. Ýçinin kýpýr kýpýr olmasý, ayaklarýnýn titremesi hayra mý alametti? “Hayali bile yetti be gavurun,” dedi yüksek sesle “yürüyün þimdi.”