Bir sis perdesi çöküyor sinemin alyanaklarýna
Ne kadar suskunluðum varsa çýkýyor nefesimden umut haykýrýrcasýna
Silinmeyen izlerim bir bir günyüne çýkýyor, nöbet-i müddet diyor o ulvi manasýnda
Sabýr diyordum, kanaat ederek öyle yutkunuyordum, aþký ne kadar biliyor ve anlýyordum



Þayet kalbimden neþet eden bir ecrim yoksa
O vakit aðlýyor ve sýzlýyorum kör kuyularýn manaya hasret çýðýrtkanlýðýyla
Aklým nerdeydi, merakým neden mesnetsizdi, irfaným mý keþilmiþti dilen gelen ne varsa
Ne zaman uzaklara nazar etsem, ruhumun hicranýyla nefeslensen umman geliyor aklýma



Neden bedeviyi hakir görürdü bu gönlüm
Yabaniliði istemezdi yüreðim, oysa bizzat içinde yaþatan biriyim, ahh ömrüm
Gözlerim tuttuðu yaþý býrakýyor, içim acýyarak burukluðumu hatýrlatýyor içten gördüm
Ne kadar öksüz þehirler varsa, sokaklarda katledilen bedenler hangi manaysa onu öðrendim



Ceddim ilim ve irfan adýna ruhu sanatlaþmýþ
Lakin kindar sinelerin bekleyen kursaklarý zaten ayan beyan ortadaymýþ, çýldýrmýþ
Ne kadar kin ve husumetleri kaldýysa, bir nebze býrakmadan kalplerin iþgaline kalkmýþ
Bir zavallýklýk baþlamýþ, hizipler planlanmýþ, ruhlarý bir esarete çanak tutarak pazarlanmýþ



Hilalin mahzun hali, gönlüme umut vecdeden hakmýþ
Ruhumdan tebarüz eden ne kadar aþk-ý mana kaldýysa feyz ile anbean cezbe odoklanmýþ
Kitab-ý celilin evrensel mesajlarý akýl ve inþiraha tabi olan kalplerin o prangalarýný kýrmýþ
Artýk vakit tamammýþ, beklenen feraset ve ihsan gönüllerde þahlanmýþ, aþk bir hakikatmýþ



Mustafa CÝLASUN