Tek baþýna bir derviþ,
Yola çýkmýþ gidermiþ.
Kavurucu bir güneþ,
Yollar tenha, yokmuþ eþ.
Ne pulu, ne parasý
Allah’ýn fukarasý…
Çok açmýþ ve susuzmuþ,
Üç gündür uykusuzmuþ.
Bir köyün kenarýnda,
Iþýk görmüþ yakýnda.
Burasý bir tekkeymiþ,
Derviþ buna sevinmiþ.
Caný çorba istemiþ,
Sýcak yatak düþlemiþ.
“Beklerse kim tekkeyi,
Yer çorbayý, ekmeði...
Ýþte tekke önümde,
Yârenlerim içinde.
Þimdi beni görürler,
Sýcak çorba verirler.
Bir de uyku çekerim,
Sabah yola düþerim…”
Avlusundan içeri,
Girerken görmüþ biri.
Bir odaya almýþlar,
Derviþler toplanmýþlar.
Konuþmuþlar bir süre,
Sormuþlar misafire:
— Hele anlat sultaným,
Ne var, ne yok bakalým?
Nerelerden gelirsin,
Ne tarafa gidersin?
Susuzluðun, açlýðýn
Var mý cepte harçlýðýn?

Konuk demiþ: — Kardeþler,
Bize mesken tekkeler.
Sizin gibi derviþim.
Söylerler iþitmiþim.
Uzaktaki þehirde,
Bir akrabam ölmüþ de,
Oraya gidiyorum.
Açlýktan ölüyorum!
Ne pulum var, ne param
Ne bir lokma nafakam…
Bir tas sýcak çorbaya,
Yatakta uyumaya,
Hastayým bitiyorum,
Yesem, yatsam diyorum…

Derviþler bir araya,
Toplanmýþlar odaya.
Biri demiþ ki: — Canlar,
Ne yemek, ne ekmek var!
Bize gelmiþ bir konuk,
O anlamaz ki yokluk.
Ne yiyip, ne içecek,
Yola nasýl gidecek?
Bir þeyler yapmalýyýz,
Onu doyurmalýyýz...

Demiþ ki baþka biri:
— Dinleyiniz þu fikri.
Onun merkebi var ya,
Satabilsek kadýya,
Çok yiyecek alýrýz,
Ziyafet hazýrlarýz.
Hepimiz de doyarýz,
Azýk bile koyarýz…

Kabul görmüþ öneri,
Ahýra girmiþ biri.
Merkebi alýp gitmiþ,
Satarak geri gelmiþ.
Ekmek, sebze, meyve, et
Daha bir sürü paket…
Hazýrlanmýþ yemekler,
Yanýnda içecekler.
Herkes yiyip doyunca,
Dua etmiþ bir hoca.
Misafirle derviþler,
“Hu” çekerek dönmüþler.
Konuk geçmiþ kendinden,
Çok zevk almýþ törenden.
Muzip derviþin biri,
Vermiþ ona haberi:
— Eþeðin gitti senin,
Söylenmedi demeyin...

Tüm derviþler gülmüþler,
Hep birden söylemiþler:
— Gitti ahýrdan eþek,
Geldi et ile ekmek…

Bunu bir âdet bilmiþ,
Kendisi de söylemiþ:
— Gitti ahýrdan eþek,
Geldi et ile ekmek...

Saatlerce dans etmiþ,
Tam gönlünce eðlenmiþ.
Çekilmiþ odasýna,
Girince yataðýna,
Hemen uykuya dalmýþ.
Sabah namaza kalkmýþ.
Doyurunca karnýný,
Ýstemiþ hayvanýný:
— Ey derviþ kardeþlerim,
Çok teþekkür ederim.
Ne güzel aðýrlandým,
Uyudum rahatladým.
“Yolcu yolunda gerek”
Size veda ederek,
Zor olacak ayrýlmak.
Ýstiyorum aðlamak...
Geldi ayrýlýk vaktim,
Hani benim eþeðim?

Biri demiþ: — Sultaným,
Yiðit kardeþim, caným.
Gece sana söyledik.
Eþeðin gitti dedik.
Hiç itiraz etmedin,
Sen de bizle söyledin…
Biz eþeðini sattýk,
Sana yiyecek aldýk.
Çok açtýn ve susuzdun,
Bizden yiyecek umdun.
Oysa biz de çok açtýk,
Bir lokmaya muhtaçtýk.
Karnýn doyunca senin,
Unutmuþtun merkebin...

Konuk demiþ: — Haklýsýn.
Ýstemiyorum, kalsýn.
Tek nefsimi dinledim,
Sizleri düþünmedim.
Bu bana bir ders olsun,
Hakkým da helâl olsun.

Ahmet KARAASLAN
14/02/2000 - KAYSERÝ