“Bir deliyle aramda tek bir ayrým var. Ben deli deðilim” Salvador Dali



Dear Orson,

Sana bu mektubu anlayabileceðin bir dilde yazýyorum. Benim anladýðým bir þeyi kolaylýkla içinde eritebileceðini biliyorum. Bu yüzden yazý dilim, senin hiç bilmediðin Türkçe. Lütfen okurken konsantre ol ve hisset yazdýklarýmý.


Caným Orson’um, hayatýma giremediðin günden beri, etrafýma ördüðüm tuðla duvarlarý sývamaya çalýþýyorum. Sývamanýn tuðla örmekten daha zor olduðunu bilseydim; inan ben o duvarlarý, yakýndaki tersanenin ölüme terk edilmiþ gemilerinin, demir duvarlarýný çalýp yapardým. Ölmek üzere olan bir geminin bir parçasýný çalýp yaþatmak kötü bir þey deðil ki!


Bu satýrlarýmý okurken dudak kenarýnda pis bir sýrýtýþýn koca kýçýný gererek oturduðunu hissediyorum. Hayal gücümün geniþ olduðunu kabul ediyorsun deðil mi? Aslýnda benhayal gücünü kendine alet eden, yüzüne “normallik” maskesi takmýþ delilerden biriyim.


Orson’cuðum, ben bu hayatta iyi, dürüst, yardýmsever, nazik, komplekssiz olmanýn ve ayrýca kýskançlýk illetine kapýlýp histeri krizine giren insanlara hayret edip, onlarýn acýnasý halini dehþetle seyredip, ama onlar gibi olmamanýn “delilik” olduðunu biliyorum. Bu tarz insanlarýn günümüzde “normal” kabul edildiðini fark edebilmiþ ender þanslýlardan biriyim. Bunlar gibi “normal” olacaðýma kendim gibi “deli” olayým deðil mi?


Geçen gün sana bir þiir yazayým dedim. Baþ parmak, iþaret parmaðý ve genelde diðer insanlarda kaleme pek alýþkýn olmayan orta parmaðýmla, kalemin dayandýðý elimin iç kýsmý (hani hilal þeklini alýyor ya!) pek bir rahatsýz oldular. Sonradan anladým ki o rahatsýzlýk, þiir yazma sancýsýnýn kalpten dýþa vurumuydu. Tuhaf! Solak olmadýðýmdan sanýrým; içim her acýdýðýnda vücudumun hep sað tarafý reaksiyon verir. Sadece sað þakaðýmýn aðrýmasý, sað göðsümün týkanmasý, sað bacaðýmýn aksamasý, beynimin sadece sað tarafýnýn ara sýra durmasý gibi!


Ne diyordum? Ha, evet! Þiir! Neyse caným Orson’cuðum, gelelim sadete. Þiirle aramýn pek iyi olmadýðýný fark ettim. Çünkü yazmak istediklerimin dýþýnda sözcüklerin akýp gittiðini gördüm. Yazdýðým kaðýdýn ölüyü andýran beyaz renginden mi neden bilemiyorum; ben sana özlemimi, aþkýmý anlatmak isterken, nedense hep umutsuz, karamsar, yalnýzlýða dair dizeler akýp gitti benden.
Bak sana örnekleyeyim:


Bakýþýnýn karasýnda hapsolan yalnýzlýðým
Dipsiz kuyu kadar fersiz
Dilimde pýrýltýlý “amentü”
Göðsümün sol yaný Afrika tamtamý
Kararsýz mizacýmýn elinde oyuncak “yarýn”


Þimdi bu þiir mi? Oysa ben farklý bir þey yazmak istemiþtim. Týpký senin g e r ç e ð e dönüþmen için hep yaptýðým gibi, þiirime de umut kokumdan sýkmýþtým. Ama kokmadý!!!


Hem ben senin þiir okumayý bilmediðini, sana yazdýðým þiirleri hep baþkasýna okuttuðunu duydum. Bu yüzden artýk sana þiir yazmamaya karar verdim. Aslýnda þiirlerimi sana deðil, farklý birine yazmak isterdim ama maalesef bildiðim tek isim Orson olduðundan; ben kime yazarsam yazayým, þiirlerimin hep sana geleceðini biliyorum. Sen de þiir okuyamadýðýndan, baþkasýna okutup dinlediðin þiirlerimdeki asýl duygumu hiç bir zaman anlayamayacaksýn.


Bu nasýl bir kýsýr döngüdür Orson?

Bu çeliþkiyle baþa çýkabilmek için, bundan sonra sana mektup yollamaya karar verdim. Biliyorum ki sen çok güzel mektup okursun. Böylelikle duygularýmý, içimdeki umut çocuðu, sana doðru akan þeffaf kanýmý, Ýkarus ruhumu rahatlýkla görebileceksin.


Bu sana ilk mektubum caným Orson’cuðum. Ta ki yüzün zihnimde belirginleþip, elime fýrça, boya ve tuval alýp seni resmetmeye baþlayana kadar da sana yazmaya devam edeceðim.


Seni resmettikten sonra mý? O zaman da senin ete ve kemiðe dönüþmeni bekleyeceðim. Bu arada Gepetto olmaya niyetim yok. Ben her zaman “gerçeðin” peþinden koþarým! Bunu da en iyi sen biliyorsun…Yani, bileceksin!


Seni þimdiden seviyorum Orson’um.
En kýsa zamanda ikinci mektubumda görüþmek dileðiyle.



Ýmza:
Delin



...............



BU2