¬¬¬¬¬¬Güneþ bizim sokaðý hiç aydýnlatmaz. Çünkü biz loþluðu severiz. Karanlýk bizim evimiz gibidir. Kendimizi daha rahat hissettiðimiz, daha bir kendimiz olduðumuz yerdir karanlýk. Yine de bazý zamanlar aydýnlýk istemiyor deðil insan. En azýndan biraz deniz kokusu ve þöyle pýrýl pýrýl güneþin altýnda biraz dinlenmek fena olmazdý. Ama ne mümkün efendim! Her þeyden önce buna koþullarýmýz izin vermez. Hadi koþullar izin verdi diyelim bu defa diðerleri bundan rahatsýz olur. Hani þu dana jambonla beslenip, pazar sabahlarý köpeklerini yürüyüþe çýkaranlar. Adamýn suratýna öyle bir bakarlar, öylesine tiksinirler ki; bunu bakýþlarýyla gayet iyi ifade ederler. O yüzden güneþin aydýnlatmadýðý bu sokaðýn ötesine gitmek için karanlýðý beklemek þart.

Dün gibi hatýrlýyorum, daha küçücük bir oðlanken bir gün yine bütün gün ayný sokakta dönüp dolanmaktan sýkýlýp anneme sorular yaðdýrmýþtým. Tabi karanlýk çökünce de sokaðýn dýþýna çýkamýyordum daha. Anneme gayet kýzgýn ve hatta biraz da kýrgýn bir ifadeyle sordum “neden bu sokaktan baþka sokaða gidemiyorum, orada daha güzel oyunlar var diyorlar ama” zavallý anneciðim varlýklarýndan hiç korkmayacaðým öcülerle geçiþtirmeye çalýþmýþtý beni. Oysa ben öcülerden o zamanlar da korkmazdým.

Bizim bakkalýn oðlu Metine bir gün dedim ki;

-Lan Metin!
-Ne?
-Hadi gel gidelim.
-Nereye be?
-Dýþarý.
-Dýþardayýz ya oðlum. Ýsmail sen iyice üþüttün be!
-Oðlum öyle deðil. Sokaðýn dýþýna gidelim diyorum sana, hiçbir þeyden de anlamýyorsun yahu.

Metin koþarak benden uzaklaþmýþtý. Dýþarýda yani sokaðýn dýþýnda bu kadar korkunç ne olabilirdi ki, hiç anlam verememiþtim. Tamam biz fakirdik. Baþka insanlarýn bize Çingene dediklerini de iþitmiþtim büyük aðabeylerden. Geceleri dýþarý gidiyorlardý ve bir sürü eþyayla dönüyorlardý. Demek ki dýþarýda bir sürü güzel þey vardý. Kot pantolon bile vardý. Bir keresinde Memduh dayýnýn kýzý Aliye anneme “Safiye abla bizim ufaklýða olmadý bu al da Ýsmail’e giydir” diyerek biraz eski bir kot pantolon vermiþti. Bunu duyunca sevincimden tavana zýplamýþtým galiba. Ýlk kotumdu nasýl zýplamayayým ama. Sonra Memduh dayýnýn hikayeleri vardý dýþarýya dair. Okula giden çocuklar var derdi. Servisle giderlermiþ okula hem de. “Servis nedir?” demiþtim bir keresinde. Kafama vurmuþtu “ de git deyyus” diyerek. Hiç anlamýyordum, sadece gitmek istiyordum. Kafama koymuþtum bunu yapacaktým.

Þimdi siz satýr satýr ilerlerken merak ediyorsunuz. Ýsmail dýþarý çýktý mý, çýkmadý mý? Ýsmail dýþarý çýktý mý, çýkmadý mý?

Ýsmail dýþarý çýktýn mý, çýkmadýn mý?

Aslýnda bunun hiç önemi yok. Dýþarý çýkmamýþsam zaten anlatacak bir þey de kalmamýþ oluyor. Þayet çýktýysam da neler gördüðümü biliyorsunuz. Çünkü siz dýþarýdaki hayatý yaþýyorsunuz.

Ama Ýsmail dýþarý çýktý mý, çýkmadý mý?
Çocuk Ýsmail, yani çocukluðumdaki o þaþkýn küçük adam tüm kalbiyle dýþarýda olmayý istedi. Ne göreceðini bilmeden hem de. Hayal etti, hayret etti ve büyüdü.