Susmak geliyor içimden...
Temaþa ettiðim her sahnenin afakýmý yoran cenderesinden, iþte benim dedirten
Halin vecdinden anlamayan gayesinden, nefsanilik akýn ediyor her saikten
Kaçýyorum, korkuyorum ve utanýyorum medeniyet diye addedilen zilletin nefeslerinden




Sanki beynime kurþunlar sýkýlýyor...
Her canýn feryadýnda bir ölü topraðý bulunuyor, ne kadar aþkýn sessizliðini anlatýyor
Mahkumiyetin akseden hicraný ruhumu kuþatýyor, esaret iþte budur dedirtiyor
Dört duvar arasýnda kalmak mahkumiyet deðildir, köleleþmek adýna nasýl bir felakettir




Hani nerde kabenin ruhundan iþitilmeyen o nida
Ne kadar ahu figan etsem de bitmeyen emellerim ne kadar tuhaf olan bir hülya
Ey arkadaþ duy sesimin figanýný, sana sesleniyorum derinlerde hissedilen aþkla merhaba
Ne yar ve ne de gönlümün havzasýna mütemadiyen yaðan kar sesleniyor hasretin firakýna




Hergün yeni düzenler ihdas ediliyor...
Ruhumun esareti kat be kat artarak devam ediyor, aþk nefesleri bir bir býrakýyor
Vecdime neler oldu, maslahatlar neden kalbin enginliðinde ve vefanýn ecrinde bulunmadý
Niçin aðlayan analar, mahsunlaþan nisalar þefkatin, hamiyetin, sürurun ahýnda buluþmadý




Yoksa aklým mý karýþtý veya ahdim mi sarhoþlaþtý
Haince kurulan pusular, esrarýn desilelerinde kimleri gömmek için bekliyor bu kuyular
Ah uyuþturulan muratlar ve solgunlatýrýlan umutlar, sahibine ulaþ, hani dökülen onca yaþ
Ey aþka inanan, halini aþkýn demiyle besleyen ve ruhunu esarete vermeyen kalk yavaþ yavaþ



Mustafa CÝLASUN