M.NÝHAT MALKOÇ

     Heyecanlarýn, sevgi ve baðlýlýklarýn doruk noktasýna ulaþtýðý zaman dilimleridir bayramlar… Bu günlerde ruhlar Hakk’a yakýnlaþmakla ve zikirle kendilerini tazeler; adeta küllerinden yeniden doðarlar. Ýnþirah neþesi çepeçevre kuþatýr yürekleri. Ýçimizde batan güneþler tekrar doðar battýðý noktadan… Ýman rüzgârý yeniden eser, doldurur içimizdeki pörsümüþ yelkenleri… Vicdanlar merhamete uyanýr derin uykularýndan. Bayramýn capcanlý renkleriyle boyarýz gönül tuvalimizi. Kalbimiz, kaybettiði noktada bulur yitirdiði ritmini. Perde perde açýlýr ufuklar; ruhlar bir kuþ gibi kanatlanýr masmavi göklere… Mabetlerden taþan tekbirler kulaklarýmýzýn pasýný silerek gönül telimizi oynatýr. Diriliþ muþtusu gönülleri bayram yerine döndürür. Azalan yanlarýmýzý tekmil eder iman aðacýnýn bereketli meyveleri…

     “Bayram” çoðu insan için benzer þeyler ifade etse de bazýlarý için farklý þeyler ifade edebilir. “Bayram gelmiþ neyime/Anam anam garibem/Kan damlar yüreðime/Anam anam garibem” dörtlüðü bayramýn mahzun yüreklerdeki yansýmasýdýr. Birileri bayram ederken, birilerinin yüreði kan aðlar. Duyarlý insanlar, yürekleri kan aðlayanlara da bayram neþesini yaþatmanýn gayreti içerisinde olur. Bu gayretle çýrpýnanlarýn bayram sevinci daha da artar.

     Bereket ve feyiz membaýdýr bayramlar… Kadýný erkeði, genci yaþlýsý, çocuðu büyüðü; müslümaný gayrimüslimi bayramlarda birbiriyle sýmsýký kenetlenir. Zira bayramlar sýradan günler deðildir; kuruyan gönül çeþmelerinin ab-ý hayat hükmündeki suyudurlar. O su, çatlayan yüreklere can ve heyecan verir. Bayramlar bizi kendimize getirirler. Unutulmuþlar hatýrlanýr bayram günlerinde. Böylece üzeri nisyan tozlarýyla kaplanmýþ kadim dostluklar perçinleþir. “Bayram” kelimesi birçok çaðrýþýmý beraberinde getirse de bana daha çok Ýstanbul sevdalýsý büyük þair Yahya Kemal’in “Süleymaniye’de Bayram Sabahý” isimli uzun þiirini hatýrlatýr. Bayramý ancak bu kadar güzel ve derinden anlatýr bir þiir. Bu bayram þiiri sarar bizi derinden:

“Artarak gönlümün aydýnlýðý her saniyede,
Bir mehâbetli sabah oldu Süleymaniye’de.
Kendi gök kubbemiz altýnda bu bayram saati,
Dokuz asrýnda bütün halký, bütün memleketi
Yer yer aksettiriyor mavileþen manzaradan,
Kalkýyor tozlu zaman perdesi her ân aradan.
Gecenin bitmeðe yüz tuttuðu andan beridir,
Duyulan gökte kanat, yerde ayak sesleridir.
Bir geliþ var!.. Ne mübarek, ne garib âlem bu!.. “

Çok kere “Nerede o eski bayramlar!…” diye baþlarýz söze. Bu, geçmiþe özlemden baþka bir þey deðildir. Diðer tabirle nostalji… Oysa o eski bayramlarý bütün güzelliðiyle tekrar yaþamak bizlerin elindedir. Birçok þey gibi, bayramlar da bizler tarafýndan yozlaþtýrýldý, içleri hoyratça boþaltýldý. Çaðdaþlýk adýna geleneksel deðerlerimiz hayatýn dýþýna itildi, bir anlamda boca edildi. Neticede dökülen su, bardaðýný doldur(a)madý. Kimi kime þikâyet ediyoruz ki? ‘Yiðit düþtüðü yerden kalkar’ Bizler de o günleri tekrar canlý hale getirebiliriz.

Bugünlerde Kurban Bayramý’ný idrak ediyoruz milletçe. Kurban Bayramý, aramýzdaki baðlarý güçlendiriyor. Küskünlükler unutuluyor bayram günlerinde. Barýþ, gerçek anlamýný bugünlerde gösteriyor bütün haþmetiyle. Ýç burkuntularýmýz, yerini saadet iklimine býrakýyor.

Bilindiði üzere ‘Kurban’, adanmýþlýk ruhunun zirvesi olan bir hadiseye; Hz. Ýbrahim’in, oðlu Hz. Ýsmail’i kurban etme düþüncesine dayanýr. Bu bayram günlerinde “Allahü ekber, Allahü ekber/La ilahe illallahü vallahü ekber/Allahü ekber ve lillahil-hamd” nidalarý yüreklerden taþarak semalara yükselir. Ne mutlu kendini ulvi sevdalara adayanlara!...

Bayram; Lübnan’da, Irak’ta, Filistin’de ve Afganistan’da zor þartlarda inançlarýný yaþama mücadelesi veren ümmetin gariplerini ve unuttuklarýmýzý hatýrlamaktýr. Ne mutlu ümmetin derdini kendine dert edinerek bayramý gayesine uygun biçimde yaþayabilenlere!...