Binadan çýkýyorum ve bir taksiye biniyorum, 300 metre sonra yürümeye karar verip taksiden iniyorum.
Taksiden indiðimde þehrin kirli havasýný içime çekiyorum ve etrafýma bakýyorum. Yüksek binalar ve zamaný kovalarcasýna koþar adýmlarla yürüyen insanlar var, meþgul insanlar...
Cebimden Telefonumu çýkarýyorum ve Sercan'ý arýyorum.

-Alo?
-Sercan.
-Heey, n'aber?
-Ýyi senden?
-Bende iyiyim. Bir þey mi oldu? Sesin tuhaf geliyor.
-Aslýnda...
-Dur bakalýýým, sen Kaan'la konuþtun mu? Ah, biliyorum beceremedin. Tamam eðer istersen ben konuþabilirim. Sana yardý...
-Sercan. Onunla konuþmak için iþ yerine gittim ve odasýna tam girecekken telefonla konuþtuðunu duydum. Beni aldattýðýný düþündüm çünkü bu gece gelemem evde eþim var gibi þeyler söylüyordu ve en sonunda dayanamayýp odaya girdim. Ondan bir açýklama duyana kadar öylece oturdum ve son...
-Bir dakika bir dakika o aþaðýlýk herif seni aldatýyor muymuþ? Hemen gidip onun aðzýný burnunu daðýtacaðým!
-Hayýr, tabi ki beni aldatmýyormuþ. Ben öyle sandým. Meðer bana bir araba almýþ ve gündüz çok iþi olduðu için galeriye gece gidiyormuþ. Bana neler olduðunu anlatýyordu ve ben, ben ona ayrýlmak istediðimi söyledim. Önce itiraz etti, beni kaybetmek istemediðini söyledi ama ona söz verdim.
-Ne için söz verdin Beren?
-Onun yanýnda olacaðýma söz verdim. Ve eðer mutlu olacaksam boþanacaðýmýzý söyledi.
-Yani bitti ha? Bu adar kolay mýymýþ?
-Evet, bende çok þaþkýným. Þu an için ikimizde mutluyuz sanýrým. Sen bu olanlarý Defne'ye anlat tamam mý?

Kalabalýðýn arasýnda gözüme bir tabela iliþiyor. Kocaman 'Yurtdýþý Dil kurslarý!' yazýyor.

-... zaten o da aynýsýný düþünüyordur böylesi ikiniz içinde daha iyi olur...
-Sercan benim kapatmam gerek sonra görüþürüz.
-Tama...

Koþarak yolun karþýsýna geçiyorum ve tabelanýn bulunduðu binaya giriyorum. Kapýyý çalýyorum, kapýnýn üstünde 'tur acentesi' yazýyor. Bir adam kapýyý açýyor.

-Buyrun?
-Ben dil kurslarý için gelmiþtim?
-Ýçeri girin.

Ýçeri giriyorum ve suratsýz adam beni büyük bir odaya sokuyor. Beni alýmlý, güzel ve son derece asil bir kadýn karþýlýyor.

-Hoþgeldiniz. Nasýl yardýmcý olabilirim?
-Ben yurtdýþý dil kurslarýna katýlmak istiyorum.
-Tabii, buyrun oturun lütfen.

Kadýnýn masanýnýn yanýna koyulmuþ rahat sandalyeye oturuyorum ve kadýn bana gülümsüyor. Elimde olmadan karþýlýk veriyorum.

-Öncelikle nereye gitmek istediðinizi öðrenmeliyim?
-Ben Paris'e, Fransýzca öðrenmeye gitmek istiyorum.
-Tabii, peki ne kadar zamanlýðýna gideceksiniz?
-Dönüþümü belirlememe gibi bir þansým var mý? Yani beni gönderseniz ama dönüþümü ben kendim ayarlasam?
-Olabilir tabi ki. O zaman biz size uçak bileti, otel ve kurs ayarlayacaðýz ve sonrasý tamamen size ait olacak.
-Evet mümkünse.
-Peki o zaman Paris'e gidecek olan kurs turlarýmýzýn tarihlerini söyleyeyim. Bugün cumartesi, haftaya cumartesi, pazar ve ondan sonraki hafta salý günü uçak kalkýyor.
-Ben haftaya cumartesi günü için uygunum.
-Haftaya cumartesi saat 23:20'de uçak kalkacak. Biletinizi, otelinizin ve kursunuz adresini posta ile evinize yollayacaðýz. Ayný zamanda otelin resimlerini de size mail olarak atacaðým. Þimdi lütfen siz þu formu doldurup bu evraklarý imzalayýn.

Ýnanamýyorum! Paris'e gidiyorum.
Bir kaç kimlik fotokopisi evraklar, makbuzlar ve fiþlerden sonra çýkýyorum ve iþ yerine doðru ilerliyorum.

. . .

Ýþ yerine geldiðimde herkesin ne kadar telaþlý olduðunu görüyorum.
Yukarýya genel müdürün odasýna çýkýyorum ve birikmiþ izin günlerimi kullanmak istediðimi söylüyorum. Dergi sahibi Þevval hanýmý arayýp onay aldýktan sonra iki buçuk aylýk izin günümü kullanacaðýmý öðreniyorum. Ýþlerin bu kadar kolay olacaðýný tahmin etmemiþtim.
Kendi odamýn olduðu kata inip yakýn arkadaþýn Taner'i ziyaret ediyorum. 10 sayfalýk görevimi ona devrettikten sonra iþ yerinden çýkýyorum ve Sercan'la Defne'ye bir mesaj atýyorum.

Çocuklar bugün saat 7'de Taksimde her zamanki kafede sizi bekliyor olacaðým. Anlatacaklarým var! Sakýn geç kalmayýn!