Kolumdan tutarak beni içeri doðru çekiyor. Tepki veremiyorum, ondan bunu beklemezdim. Resmen þoktayým. Yavaþça Kaan'ýn sandalyesine oturuyorum. Baþýmda dikilip çenesiyle oynuyor. Evet, kesinlikle beni aldatýyor. Kaan ne zaman bir sýkýntý ve düþünce halinde olsa çenesiyle oynar.
Onu sorgularcasýna yüzüne bakýyorum. Dudaklarýný, gözlerini, burnunu ve mimiklerini süzüyorum. Konuþmak için aðzýmý açýyorum, olmuyor.

-Kaan.
-Bak sandýðýn gibi bir þey deðil. Biliyorum tüm konuþmamý dinledin ve farklý anlamlar yükledin. Yani ben olsam bende öyle yapardým sanýrým. Gece, Zeynep Haným, eþim evdeydi, bu gece olmaz mý...
-Evet kesinlikle! Bak Kaan, eðer... eðer sen beni... yani söyleyebilirsin. Eðer sen beni þey yapýyorsan, þey...
-Seni aldatmýyorum.
-Zorluk çýkarmayacaðýma söz veriyorum.
-Seni aldatmýyorum!
-Hemen boþanýrýz ve... Ve hiç bir þey yapmadan çekip giderim.
-Seni aldatmýyorum lanet olasý! Sadece sana bir hediye almak istemiþtim ve, ve elime yüzüme bulaþtýrdým! Seni aldatmýyorum! Senin neyin var!
-Ha ?

Nasýl yani? Beni aldatmýyor muymuþ?

-Bir araban olmadýðý için sana yeni bir araba aldým. Ama sadece kýrmýzý rengi vardý ve senin beyaz sevdiðini bildiðimden beyazýný sipariþ ettim. Arabayý görmek için galeriye gitmem gerekiyordu ve gündüz çok iþim olduðu için iki gece boyunca sen uyuduktan sonra galeriye gittim. Ancak dün sen evdeydin ve gidemedim, bu yüzden Zeynep Haným biraz kýzdý. Hepsi bu.
-Yani... Sen beni aldatmýyor musun?
-Saçmalama Beren.
-Kaan ben buraya sana bir þey söylemeye gelmiþtim aslýnda...

Sanýrým ayrýlmak istediðimi söylemenin tam zamaný deðil ama, ama yinede söyleyeceðim. Bitsin artýk.

-Ne söylemeye gelmiþtin?
-Ayrýlmak istiyorum.

Bir dakika. Ne kadar rahat bir þekilde söyledim. Üstelik hala bayýlmadým ya da kalp krizi geçirmedim. Üstelik kendimi kötü de hissetmiyorum. Ne bir vicdan azabý ne de bir üzüntü.

-Efendim?
-Duydun iþte. Ayrýlmak istiyorum.
-Beren? Ýyi misin sen? Seni aldatmýyorum.
-Aldatmanla alakasý yok! Ben zaten buraya bunu söylemeye gelmiþtim ve,... Yani, iþte ayrýlmak istiyorum.
-Neden? Ne zamandan beri?
-Aslýnda ne zamandan beri olduðunu bilmiyorum. Bu kararý kendimi mutfakta aðlarken bulduðumda kesinleþtirdim.
-Neden Beren!? Birbirimizi seviyoruz?
-Evet, seni seviyorum ama bundan daha ötesi yok Kaan. Evlendiðimiz zamanki gibi deðilim. Sen benim dostumsun, arkadaþýmsýn, sýrdaþýmsýn, birlikte gülüp eðlendiðim bir insansýn ama, benim eþim deðilsin artýk. Biz eþ deðiliz, seninle birbirimizi tamamladýðýmýzý düþünmüyorum ve evli kalmak için yeterli olan sebepler yok. Aþk yok.
-Ben senden boþanmak istemiyorum.
-Ama ben istiyorum.
-Seni kaybetmek istemiyorum.

Gözleri doluyor. Ayaða kalkýyorum ve yüzünü ellerimin arasýna alýyorum.

-Saçmalama. Beni hiç bir zaman kaybetmeyeceksin. Ben senin hep yanýndayým ve yanýnda olmaya devam edeceðim. Boþanýyor olmamýz beni kaybedeceðin anlamýna gelmez. Sadece artýk ayný evde kalmayacaðýz.
-Gerçekten seni kaybetmeyeceðime söz verir misin?
-Söz veriyorum Kaan. Ben hep yanýndayým. Ýstediðin zaman, istediðin yerde seninle olmaya devam edeceðim.
-Eðer sen bu þekilde mutlu olacaksan ve artýk... Artýk bana aþýk deðilsen. Pekala. Boþanalým.

Sarýlýyoruz. Ve gözlerim doluyor, ama mutluyum. Yavaþça geri çekilerek çantamý alýyorum ve kapýya yöneliyorum.
'Akþam görüþmek üzere!' diyorum. Þaþkýnca bakýyor. 'Boþanana kadar evliyiz.' diyorum ve gülüyorum. O da gülüyor ve baþýyla onaylýyor.
Artýk üstümde hiç bir yük kalmadý. Sanýrým þimdi iþe gidebilirim.