Fark edemediðim yalnýzlýðým olduðunun farkýna vardým dün. Geçmiþten tüm geleceðime taþan bir þey vardý bakýþlarýnda. Yalnýzlýðýmý yalnýzlýðýnda gördüm. Yalnýzlýðýmý yalnýzlýðýnýn araladýðý perdeden izledim. Aþkýn ezikliðini bakýþlarýnda fark ettim. Þimdi aþk yok desem sen kýrýlýrsýn, aþk var desem bütün nefretimi hiçe çekerim.

Aþk gerçek desem yalan…

Aþk var desem koca bir kaosa dönüþür zaman…

An gelir sen eksilirsin, yine piçe döner anlam…

Ve an gelir ben eksilirim, kaybolurum yarým yamalak anýlardan. Birde belki özlem olurum dünyaya. Þimdi ben, bütün yokluklarýmý sende barýnarak ertelemek isterim. Bütün düþünceler arasýnda nefrete kurulu bir bað olurum. Aþkýn olmadýðý sade bir nefrete bürünürüm. Ben sana, nefretim özleme bürünür…

Ben sana bürünmeliyim, düþünemediðin düþünmeye korktuðun tüm anlara yönelirim.

Þimdi

Aþk gerçek desem yalan…

Aþk var desem koca bir kaosa dönüþür zaman…

An gelir sen eksilirsin, yine piçe döner anlam…

Anlamlarý deðere bindirmeli, tüm deðerlerde beni sana getirmeli. Bütün sahte gülüþler sende yok olmalý. Bütün yaþanmýþlýklar sende son bulmalý. Belki aþk sen olmalý. Aþký sen anlamlandýrmalý. Taparcasýna bilmeli seni.

Aþk var desem bile kaosa dönmemeli zaman…