Mevsimin ilk karý yaðmýþtý. Geceleyin kuvvetlenen fýrtýna, buz tutmuþ dere yataðýndaki kar tümseklerini küreyip kuzeye çevresi meþe aðaçlarýnca kuþatýlan köye doðru savrulmaktaydý. Kývrýldýðý çatý altlarýndan karanlýða kulaklarýný diken birkaç çoban köpeði yerlerinden doðrulup uðultuya karþý isteksizce havlýyordu.

Ýhtiyar adam uyandý gürültüye. Attýðý odunlarla ocak yeniden canlandý. Öksürükler, aksýrýklar arasýnda ateþin karþýsýna geçip baðdaþ kurdu. Düþünceliydi. Oðlu için geçen hafta suratýný buruþturarak “ umut yok” demiþti doktor. Köye dönmüþlerdi birlikte. Oðlunun evinde, aðlamaktan gözleri kan çanaðýna dönen gelini avludaki kalabalýðýn arasýndan sýyrýlarak yanlarýna gelmiþ, kocasýnýn kolunu omzuna attýðý gibi onu ateþin karþýsýnda ki döþeðe yatýrmýþtý. Kadýn kaþla göz arasýnda sacda hazýrladýðý bazlamalarý siniyle getirip önüne býrakmýþ,

“ Açsýndýr baba. Tarhana piþinceye kadar ye hele sen þunlarý” demiþti.

Odada ki hareketlenmeyi duyan Abdullah saklandýðý yüklükten baþýný uzatmýþ sümüklerini çekerek kendisine gülücükler saçýyor, açtýðý avucunu göstererek “beþ, beþ” diyerek baðýrýyordu. Annesi dýþarý atana dek yüklüðün etrafýnda durmaksýzýn koþturmuþtu kerata. Babasýna hiç benzemiyordu. Gelini;

“ Durumu nasýlmýþ? Ne dedi doktorlar?”

O ana dek yalan söylemek hiç bu kadar zor gelmemiþti bana. Baþýmý dik tutarak,

“ Ýyi bir bakýmla bahara kalmaz hemen iyileþirmiþ,” dedim.

Ýnanmaz gözlerle bakýndý öylece. Yattýðý yerde acý içinde þuursuzca inleyen oðlumla kapý arasýnda gidip geliyordu bakýþlarý. “ Çok iyi bakarým ona ben baba, meraklanma sen. Allah esirgesin sonra n’apar Abdullah’ým onsuz, bir baþýna þu koca dünyada!”

“ Bir dediði iki edilmeyecek caný ne isterse verilecekmiþ, ancak böyle toparlayabilirmiþ kendini ,”

Bir ara uyanýr gibi olmuþ alný boncuk, boncuk terli,

“ Su, su,”

Uzatýlan maþrapayý almaya mecalsiz, aðzýndan kan gelene dek öksürüklerle boðuþtuktan sonra su içemeden kapamýþtý gözlerini. Hastane de doktorun hemþireye söylediklerini iþitmiþti yaþlý adam;

“ Ciðer miðer kalmamýþ bu adamda,” diyordu.

Onu öylece býrakarak yazlaðýya inmiþtim. Abdullah elindeki deðneðe at niyetiyle binmiþ çýplak ayaklarla oradan oraya koþuþturmaktaydý. Bu kez sümüklerini daha kuvvetlice, burun kenarlarý yýrtýlýrcasýna çekiyordu. Avlu kapýsýndan çýkarken kulaklarýmda haykýran sesi,

“ dede beþ, beþ dede beþ,” diye çýnlýyordu.