11 EYLÜL 1980 de;
Þehirlerarasý bir otobüsün,
Orta sýralarýnda; ayrý ayrý koltuklarda,
Baþlamýþtýk ilk beraber yolculuða.
Yol bitmeden, yan yana oturuverdik,
Senin sayende.
Yolculuk çabuk bitti seninle,
O seyahatte.
Vardýðýmýz þehirde,
Yollarýmýz ayrýldý çok kýsa sürede.
Sen dürüstçe söylemiþtin zaten,
O kýsa seyahatte;
Ben baþkasýný seviyorum diye.
Gerçi o yolculuktan sonra,
Sen de sevdiðinle yol arkadaþý olamadýn ya.
Ýlk yolculuðumuzun ardýndan,
Çok uzun yýllar geçti aradan.
Sen sevdiðinin yerine,
Belkide sevmeyi hiç düþünmediðin biriyle,
Yoluna devam etmek zorunda býrakýldýn!
Ben ise hiç aklýmda olmayan biriyle,
Sýrf yolcu olmak için yola çýktým.
Önce sen, sonra ben;
Zaten kör, topal giden;
Yolculuklarýmýzý,
Bitiriverdik birden.
Býraktýk kendimizi,
Yaþamýn dalgalý kollarýna.
Uzun sýkýntýlý yýllardan sonra,
Ben bu yanlýz yolculuðumda,
Tam boðulmak üzereyken karanlýklarda;
Sesin geldi uzaklarda bir akþam vakti,
Son bir þans gibi kulaklarýma.
Ve birden kendimi buluverdim yanýnda.
Yýllarýn, özlem dolu karmaþýk duygularýyla.
Son bir cesaretle açýldý kalbim sana.
Bir kere daha beraberce yola çýkarmýyýz diye.
Ama sen,
Yine büyük bir dürüstlükle,
Baþka birini sevdiðini söyledin yine.
Þans gülmemiþti bir kez daha yüreðime.
Üzüldüm, nefes alamadým bir an yanýda.
Ama sen benimle,
Kýsa bir sokak yolculuðu da olsa,
Beraber yürüdün o gece.
Yanýndan geri dönüþüm ýzdýrap oldu bana.
Sonralarý hep konuþtuk seninle,
Yol arkadaþýný býraktýðýný söyledin bir keresinde.

Tamam dedim,
Son bir þans güldü yüreðime.
Bu sefer kabul ettin sende, biraz zorda olsa.
Benimle yolculuk yapmayý,
Beraberce sonsuza uzanmayý.
Ve çýktýk bir Eylül günü hýzlýca yola.
Ýlk seyahatimizden tam 21 yýl sonra.
Hýzýmýz bazen dengemizi bozsada.
Sonsuza dek sürmeli yolumuz,
Hep kol kola.
Sen kaptan ol, ben hep tayfa.
Razýyým seninle,
En büyük fýrtýnalara...