Nankör kedim,
Sen benim yüreðimi,
O narin patilerinle parçalayan;
Sen benim beynimin,
Çalýþmak için seni bekleyen yarýsýný yiyip yutan;
Sen benim,
Bedenimi bir seferde sindiren;
Nankör kedimsin benim.
Þimdi beni bitirdin,
Yalanýp terkedip gittin.
Ben ortada kalan,
Ýskeletimle hala,
SENÝ SEVMEYE DEVAM...
Keþke, artýk yýrtýcý;
Ama, sadýk bir köpek olsan;
Keþke, geri gelipte,
Kalan kemiklerimi de yesen.
Ben de huzura ersem...
Nankör kedim benim.
Hoþuna giden yerlerimi yok edip;
Kemiklerimi býrakma geri.
Döngel,
Hem de yýrtýcý ama, sadýk bir köpek gibi.
Kalan kemiklerimi de ye emi.