Limandan kalkan umut yüklü bir gemiydim.
Nerde duracaðýný bilmeden, rüzgarýn götürdüðü yere giden.
Yanlýzdým ve yýllar olmuþtu kendimi maviye býraktýðým.
Bazen yeþile can verecek topraktým, bazen umut verecek mavi, bazende can suyu verecek bir bulut.
Kaç liman geçtim, denizlerden okyanuslara.. Okyanuslardan limanlara..
Yeþil yoktu ama hiç bir limanda.
Hepsi taþtan, hepsi harçtandý iþte.
Kimi zaman yanaþacak bir limanda bulamadým.
Uzaktan el sallayýp þehrin yamaçlarýndaki yeþile,
bir gün belki yine gelirim diye seslendim.
Yeþilden maviye açýlan gizli bir geçitten geçtim dün gece.
Bir limanýn önünü yanaþýp demir attým.
Yaylalarýndan esen rüzgarýn getirdiði çimenlerin sesini dinledim.
Yeþil olmalýydý... Çünkü sesinde bir hüzün vardý sanki.
Sararýp solmadan diyordu sanki.
Bekledim gecenin bitip sabah olmasýný.
Sabahýn ilk ýþýklarýyla yeþilim.