Þimdi ne söylesem, bu feryadýmý ayan etmeden uzlette nefeslensem
Sessizliðin asudeliðinde, gönlümün hüzzam perdelerinde eðlensem
Kalan nefesimi aþkýna hasredip bir lahza olsun o þevkinle hislensem
Tutuþan yüreðimin hicranýný, ummanýn vecdine sessizce eriþtirsem



Ruhumun abad olan bu halini nasýl hakikatin meþkiyle serinletsem
Vehmetmenin sudurundan ar ederek, aklý selimliðe azimle yönelsem
Bu esaretin içimi titreten o nefesin þadýyla yolun selametine eriþsem
Hiç deðilse aðlayarak gülsem, mütebessim nazarlarý aþkla þehretsem



Hani vakit nakittir derler, lakin bir gönlün hicranýný nerden bilirler
Mevtin o diriliþ sahnesinde, kabrin hazin yolculuðunda aþký isterler
Sevdanýn tutuþturan þadýnda, kalbin hüzzam ocaðýnda o an geçerler
Neden dil lal olur, bir burukluk sineyi kuþatýr durur elan hissederler



Gözyaþlarýný, nefes nefese býrakan hýçkýrýklarýný bir bade için dilerler
Can çýkmayýnca huy çýkmazý bilmemki hangi aklýn saikinde söylerler
Nizam edilmeyecek nefs için, neden umutla beslenirler, bir af dilerler
Neden acziyeti baht olarak düþünürler, akýl idraki gayretten ötelerler



Neden miskinliði bir gaye edinmeyi kader bilirler, aþký hissetmezler
Nefesin, eminlik içinde tasnif edilen gayelerin ulviyetine eriþmezler
Akýl muhakeme içindir, idrak ruh yetisidir, hukuku hiç öðrenmezler
Bu hal üzre nasýl niyazýn ihsaný için umutlarý beslerler, ecri isterler



Mustafa CÝLASUN