Nedense pek bilmezdim, hissiyatýn lisanýndan bihaberdim
Adeta her zaman çocuk gibiydim mesuliyeti hissetmezdim
Ne kadar aklý selimdim, idrakin feyzinden habersizmiydim
Hiç tahkik etmeyi hakkýyla nefeslenmeyide beceremezdim



Demekk ki þartlar zorundan o an korkudan yetiþememiþtim
Sabahýn köründe çýkýlýrdý yola, bin hüzün ile sabýr umut ola
Dikta edilenler adýna kýtkanat geçinmek azimetmiþ kim sora
Sanki yaþadýðým her an zemheriydi, þevki ,süruru bilemedim



Bazen bakmaktan çok usanýr, duvar üzerine yatar uyurdum
Gelen geçenden medet umarcasýna nazarlarýmý savururdum
Elbette çok acýkýrdým, lakin ekmeði bulmak için çýrpýnýrdým
Kýyýda köþede ne varsa bulup çýkarýrdým yudumluk sanýrdým



Ne ölümün hakikatine sadýktým, ne farkýnda olan bir candým
Bilmediðim o kadar çok mesele vardý ki, hangisine yanaydým
Bazen susarým ve bazen konuþsamda hali fakirliðime yanarým
Yitik bir mal gibi yýllarca afakýmýn firkatine sancýlar býrakýrým



Ruhumun bendinde bir eziklik var, sessiz çýðlýklarým öyle akar
Bir duyan olsa, eþkalim nasýl bir hüccete ihtiyacý duyarsa bakar
Sineme dinmeyen bir kar yaðar, hazan her zaman içimdedir yar
Ne aðlayaným var, ne derdi gamýma deva olacak o aþk bini anlar



Mustafa CÝLASUN