Bilmem ki ne kadar kendindeydin, o an hýþýmla nefeslenmiþtin
Sukunet içinde dinlemiþtim, o gözlerin nazar ederken erimiþtim
Elbette, sessizliðin o sabýr vadeden halinde uzlete çekilmeliydim
Yeniden düþünmeliydim nerde hata yaptým demeyi bilmeliydim



Neydi seni bukadar kýzdýran ve hiç sual etmeden nefesini boðan
Birþekilde öðrenmeliydim öncelikle sakinleþmeni beklemeliydim
Tefekkürü nefeslenmek ihsan için umutla beklemeyi bilmeliydim
Hangi an ihmal ettiðimi ve kendinle dertlendiðini hissetmeliydim



Neden farkedemedim, kazanmak içim azmin elinde sefilmiydim
Gece gündüz demeden, nefes nefese koþtururken hiç göremedim
Þimdi soruyorum kendime, bu istikametimden nekadar emindim
Keyfiyet için, heveslerim kimin için, akletmek nefsime acý seçim



Ruhumun feryadý duyulmaz oldu, uðruna ram olduðum aþk soldu
Evet, bu hali periþanlýðýma her yer benim için bir diyarý han oldu
Ne hasret, ne hicran sururu kalbime bir lahza dokundu, o unuttu
Yazdýðým nameler artýk okunmaz oldu, kelime manasýndan koptu



Þimdi ne þan ve ne de þöhret edebin vecdiyle türap oldu, unutuldu
Yerle yeksan olan, nefisler için durmadan harcanan emek aþk oldu
Niye adamlýk ve insanlýk nam-ý bekaretinden uzaklaþtý, ne soruldu
Ne kadar hislensen ve hatta bir þamarla taltif etsen sinem soðumadý



Mustafa CÝLASUN