Ben seni özlüyordum, sen aðlýyordun. Ben seni seviyordum, sen kýzýyordun. Ben aþýktým sana, sen içkini yudumlarken gökteki yýldýzlar kadar nettin bana. Ben seni unutmak istiyordum, sen en derin masallarýna inandýrýyordun beni. Ben nefret ediyordum senden, sen aitlik istiyordun yarýn için. Ben dünleri özlüyordum, sen hiç bugünde olamadýn. Ben gündüzleri yaþamayý istiyordum, sen gecelere hapistin. Ben parmaklýklardan korkardým, sen þeytanla dans ederdin. Ben uyumayý özlerdim sen hiç uyumamýþtýn. Ben korkmak isterdim, sen korkutmak. Ben yalnýzlýktan korkardým, sen hep yalnýzdýn. Ben noktaydým, sen hep bir boþluk. Ben hep yeni baþlangýçlar istedim, sen hep sonlarýný gösterdin. Ben sahneden indim, sen hep yönetmendin oyuncularýn hiç bitmedi.
Anladým ki, ilkin deðilim ama hiç sonun da olmayacaðým. Sen istediðini alana dek, bizler hep borçluyuz sana. Peki Ýstanbul, niye bu gözyaþlarý ardý ardasý kesilmeyen, yine kimleri kandýrýyorsun sahte gözyaþlarýnla…
Kime bu masallar, yine hangilerimiz düþüyor yine aðýna..
Hayatlarýmýzý aldýn yerine sahte gülücüklerle dolu bir yaþam verdin bize, düþüncelerimizi aldýn yalanlarla dolu bir dünya verdin, her þey güzel olacak dedin inandýk, kandýrdýn bizi. Yaþama olan baðlýlýðýmýzý aldýn, sen daha iyilerini hak ediyor diye sývazladýn sýrtlarýmýzý. Her þeyin altýn dediler, bize sevgini bile veremedin sen.
Hey Yeditepe Ýstanbul, sen bu yalanlarla bizi daha ne kadar tutacaksýn elinde..