Sakýn gitme demek istedim o gün…
Ellerimi tutsan diye dua ettim.
Nedenini bile söylemedin, sadece; gittin.
Ýnan, yine de senden nefret edemedim.

Çiçekler kadar güzeldi kokun…
O gün rüzgâr, inadýna kokunu taþýyordu burnuma.
Kaybedeceðimi bilmediðimden, önemsememiþtim.

Seni düþünüyorum bazen;
Ellerimi tuttuðunu
Ve gitmediðini, o gün.
Ýstemeden ayrýldým demiþtin hani?
Yoruldum beklemekten, dönmedin.
O gün koklasaydým keþke…
Rüzgâra þükredip, içime çekseydim gül kokunu.
Unuturum sanmýþtým sevgilim
Meðer ben, seni hatýrlamýþým o gün.

Kendimi kaybettim, rüyalarýmda.
Ezberlemiþim ellerini o gün.
Nedense hep ellerine bakmýþým…
Dediklerini her an düþünüyorum sevgilim
Ýstemeden ayrýlýyorum demiþtin,
Madem öyle belki geri dönersin demiþtim.
Ellerini görüyorum rüyalarýmda; ben, yokum hiç.

Ýstiyorum, dön!
Tanýyorsun beni, bilirsin.
Ýnatçýyýmdýr, unutmam!
Ruhuma dokunmak isterdin hep…
Ah! Ruhumu hiç görmedin ki!
Farkýndaydýn sevgili, göremediklerinin.

Evime yürürken hep yavaþlýyorum;
Dönmüþsen eðer, nasýl karþýlasam diye seni.
Evimin kapýsýna geliyorum, duraksýyorum.
Mendilimi arýyorum çantamda;
Eðer sen içerdeysen?
Yaðarsa gözlerimden mutluluðum? Buluyorum.
Evimin kapýsýný açýyorum…
Caným acýyor.
Evim boþ, ýssýz; yoksun.
Kimsesizler gibi, oturuyorum yere; mendilim...

Kolaydý belki senin için gitmek
Ama benim için deðil; gitmeni izlemek…
Düðümleniyor kelimeler,
Aðlayamýyorum da artýk…
Rüzgârla avutuyorum kendimi, içinde kokunu arayýp.