Yýllar sonra geçerken bizim o köþeden, yüzümde bir tebessüm olur, hatýrlarým seni belki...
Sen evlenmiþsindir belki, hayatýnda bir düzen yakalama karmaþasý arasýnda bir kerecik olsa adým aklýndan geçmez... Ama bilirim, sen yine daðýnýk olursun, yorarsýn çevrendekileri... Beni yorduðun gibi. Hani yemek yapardýn bana, ama mutfak bakýlmayacak hale gelirdi. Ben temizlerdim hep... Sen izlerdin. Sonra kýzardým sana. Sen gülerdin. Bende gülerdim aslýnda. Kýzmýþ numarasý yapardým sana, sýrf belki biraz akýllanýrsýn diye. Ama kýzmazdým. Kýzamazdým ki sana, kýyamazdým.

Mutlu olur musun acaba? Mutlu musun ben olmadan...
Ben senin bana anlattýðýn fýkralarý baþkasýndan duyduðum zaman aklýma bizden kareler geliyor. Gülüþmelerimiz, senin fýkralarýn, benim komik konuþmalarým, baðýrýþmalar, senin beni korkutmak için anlattýðýn silahlý amca hikayeleri...

Þimdi aklýna gelir miyim acaba? Ya da sen benim aklýma gelir misin?
Hatýra kutumu açýnca etrafýmý bir bulut kaplar... Fotoðraflarýmýzý bulurum, adlarýmýz arkasýnda yazar ve tarihler... Anlamlarýný sadece bizim bildiðimiz kýsaltmalar.

Solmuþ güller, küçük notlar...

Sonra aklýma gelir senin kokun.
Aklýna gelir miyim acaba?
Mutlu olmuþ musundur bensiz?
Beni sevdiðini hatýrlar mýsýn? Sadece birbirimize ait olduðumuz günleri...