Ýsmi seçilmiþ anlamýna gelen bir kiþi olarak, seçilmek, baþarýlý olmak benim için önceden beri pek tatmin edici bir þey olmuþtur.

Baþkalarýyla yarýþmak ve rekabet ise çok yakýn olduðum konular deðil. Benim hayatýmdaki yarýþma genellikle kendimle olan bir yarýþma. Bir gün önceki günün üzerine bir þey koymuþ olmak, bir santim de olsa biraz daha ilerlemiþ olmak, kendini geçmek ve yokuþ yukarý güle oynaya ilerlemeye devam edebilmek.

Bir yarýþmada baþkalarýný geçmek deðil, daha önce elde edemediðin bir noktaya ulaþmak benim için çok daha deðerli. O yýl yaptýðý en kötü dereceyle bir yarýþmada birinci olan bir koþucu mutlu olmalý mý mesela? Sanmýyorum.

Peki kazanmak ve ödül? Hiçbir ödül kazanmanýn kendisi kadar tatmin edici olamaz gibi geliyor bana. Çoðu yarýþmada ödül zaten semboliktir. Nobel'i düþünün... Doðrudan verilen ödülün kendisinin ne kadar deðeri var? Her ne kadar büyük bir miktar olsa da, Nobel'i kazanmýþ olmak o ödülün kendisiyle karþýlaþtýrýlamayacak kadar deðerli bir kavram.

Yakýnlarda kazandýðým bir öykü yarýþmasýndaki durum da benim için böyle oldu. Ödülün kendisi önemli deðil. Ama elde ettiðim derece, bilim kurgu alanýnda verdiðim ilk eserin beðeni topladýðýnýn bir göstergesi. Kendi maceramda büyük bir adým daha atmýþ oldum. Daha önemlisi, bu adým bana bundan sonraki atacaðým adýmlarýn gücü, mesafesi konusunda seviye atlatmýþ oldu.

Ben, koþarým artýk dostlar...