Bazý sokaklarý eviçi gibi olan bir mahallede büyüdüm. Bazý daracýk sokaklarda kadýnlar kapý önlerine koyduklarý taburelere oturur, evlerinin içinde gibi komþularýyla karþýlýklý konuþurlardý. Pezik turþusu için kaynatýlan pancar saplarýnýn içinde bulunduðu kazan sokaðýn ortasýnda yakýlmýþ bir ateþin üstünde kaynýyor olabilirdi.

Mahallenin içkicisi, ayyaþý, kavgacýsý, delisi bilinirdi. Onlar da herkesin kendilerini tanýdýklarý bir mahallede, mahallenin baskýsýyla kendilerini kontrol altýnda tutarlardý.

Kimin ne yapabileceði, ne yapamayacaðý, kimin hýrlý kimin hýrsýz olduðu belliydi. Þimdi büyükþehirlerde kimse kimseyi tanýmaz hale gelmiþken niye site tarzý yerleþimlere raðbet giderek artýyor.

Hepimiz, bildiðimiz, tanýdýðýmýz, baþýmýza ne gelebileceðini ya da gelemeyeceðini tahmin ettiðimiz mahallelerde yaþamak istiyoruz.

Mahalle baskýsý dediðimiz þey var ya, onu kuran biziz zaten.

Zengin insanlar niye ederinin çok üstünde fiyatlar ödeyerek hizmet aldýklarý yerlere giderler? Çünkü ancak o fiyatlarý ödeyebilecek kendilerine benzer finansal güçte insanlarla bir arada olmak isterler. Bir 'mahalle' oluþtururlar kendilerine ve o mahallede bir baský vardýr.

Neden Anayasa Mahkemesi emeklileri birbirleriyle komþu oluyorlar?

Mahalle, aileden sonra insanýn en yakýn çevrelerinden biridir. Ailemizde ve mahallemizde bizim gibi insanlarla beraber olmak, öngörülmüþ ve çoðunlukla ifade edilmeyen kurallara göre yaþamak isteriz.

Ýnsanlarýmýzý eðitemezsek, maddi manevi olgunluða eriþtiremezsek, dar kafalýlýða mahkum olurlarsa, o mahallelerin baskýsýndan yýlmak çok doðal. Ama mahalle baskýsýný tu kaka görmek de bir o kadar yanlýþ. Eðitilmiþ bir toplumda medeniyetin sigortalarýndan birisi, mahalle baskýsýdýr.