odamdaki aylak aynayý
her rüzgara yol veren
ahlaksýz pencereyi seyrettim uzun uzun
giderek büyüyen elbiselerimi
yerçekimiyle ayakta durabilen ”ben” i seyrettim
gülümsedim
ziyana aþina halimle

çocuk aklýmla
boya kutularýmý alýp
karikatür halimle çýktým o þehirden
çengelli iðnelerin derime battýðýný unuttum
yolu sordum karanlýk göçebelerden

hayatýn eskimiþ çamurluklarýna deðen
yamuk ve parýltýlý bir hayalettim sanki
toza tutundum yol boyu
gitmeye hazýr mýyým diye sormadým kendime

makasa benzeyen
biçkin gecelerin birinde
kýyýlmýþ canýmla durdum
betonun denize döküldüðü yerde

bir kibrit çaktým açlýðýma
çengelli iðnelerimi söktüm bir bir
baktým ki
hayat hortlamýþ içimde yeniden

öksüren köpeklerine kurban olduðum þehir!
sana geldim
yürüt beni güdük huzurumla!