Yine baþým duman, elimde kalem;
Çiziyorum ruhumun sýr perdesini.
Bu tabloya en hâkim renkse: elem.
Hüzne boyuyorum can kafesimi.

Çek ruhumdan elini, ey vefasýz yar!
Gölgeni odamdan al da uzaklaþ!
Senin bulunduðun her köhne diyar,
Zehirle kaynamýþ bela renkli aþ!

Umut: ‘En büyüðü kötülüklerin;
Ýþkenceyi uzatýr hep yavaþ yavaþ.’
Eðer bir kulaðý varsa bu yerin,
Bilsin ki ruhumda bitmiyor savaþ.

Hayýr, dokunmayýn bela ülkeme;
Ben orda bir tuhaf garip çilekeþ…
Bilmiyorum ne oldu ýssýz gölgeme?
Taze bir umutla solarken güneþ,

Gece þiirleri denilir elbet;
Uykusuz sabahýn ürünlerine…
Cezam kesinleþti dostlar: ‘Müebbet’
Kalbim parçalandý kalem yerine.