Sen gidiyorsun benden, hiç bilmeden veya bildiklerini bana söylemeden. Evet, sen gidiyorsun kalmaya gelmiþ gibi göstererek, belki sende bilmiyorsun gidiyor olduðunu ama gidiyorsun. Zaman her þeyin ilacý gibi geliyor, kaybedilen zamanlarsa uzunluðu ölçüsünde acý veriyor. Sen kaybedilmiþ zamanlarýmýzý alýp geliyorsun, bir daha kaybetmeyi göze alarak bana da “gidebilirsin” diyorsun. Ben gidersem sen kalabileceðini mi sanýyorsun? Sen gitmeye geliyorsun, benim kalmalarýmý da engelleyerek, tekrar gidene kadar beni mahkûm ediyorsun. Dedim ya bunu bilmiyorsun belki ama olanlarýn bundan ibaret olduðunu da bir türlü anlamak istemiyorsun…

Yeni gibi gözüken bir durum olsa da eskiden kalmadýr senin bendeki gidiþ dönüþlerin. Ýlk tanýþmamýz bile senin bir baþkasýna gidiþinle alakalýydý. Her ne olursa olsun sen gitmeye gelmiþtin ve ben seni uðurlamak zorundaydým. Sende itiraz etmeden gittin. Sonra yine geldin ve gitmemek için gelmiþtin daha doðrusu öyle söylemiþtin. Sonra yine gittin…

Nedenini asla bilmeyeceðim þekilde ben bir mola istasyonu olmuþtum. Sen gidiyordun ben bomboþ kalýyordum. Daha sonra alýþýyordum yokluðuna. Baþka insanlara, baþka yaþamlara kapýlarýmý açýyor onlar için sunuyordum bütün hizmetlerimi. Gözümü yoldan çektiðim anda, seni beklemediðim, içeride yerleþmiþ insanlarla uðraþmaya baþladýðým anda tekrar çýkýyor, kapýlarýmý zorlarcasýna geliyordun. Ýçeriye kokun bir salýndý mý, hiçbir kuvvet tutamýyordu içerdeki insanlarý. Hepsi gidiyordu, hepsi uzaklaþtýrýlýyordu bir þekilde benim tarafýmdan. Sonra bütün kapýlarý sana açýlmýþ bekliyordum. Geliþinle beraber gitmiþ olduðunu anlamýyordum. Sen beni bomboþ býrakmayý mý seviyordun yoksa tamamen sana kalmýþ olmam mýydý cezbeden anlamýyorum hala… Ama sen geliþinle beraber gidiyordun. Beklemeden, geldiðinin tadýný bile çýkartmama izin vermeden.

Þimdi uzak bir zamandan geldin geri. Üç yýlým sensizlikle geçerken ve sensizliðe bu kadar alýþmýþken geldin. Yaptýðým bütün kumdan kaleleri yýktýn dalgalarýnla. Bu sefer yýpranmýþtý yürek kývrýmlarýna kadar bütün ruhun. Biliyordum dinlenmeye gelmiþtin yine ama öyle ihtiyacým vardý ki senin gibi adanabileceðim bir insana, ben bana geldiðini sanmaya devam ettim. Bu sefer güçlü durmaya devam ettim. Blöfsüz, restleþmelerimle karþýladým seni, gideceksen kalmaya gelmiþ gibi yapmamaný istedim. Ama sen gitmeyeceðini benim gitmem gerektiðini söylemeye baþladýn. Anlamýþtým o an ama salaðý oynamak daha kolay, daha iþime geliyordu. Bir ihtimal daha yaratýyordu çünkü. Cevapsýz sorular býrakabiliyordu. Ne acýklý deðil mi?
Olmayan bir þeye tutunarak ayaða kalmaya çabalarken gerçekten olmayan bir þeye elini uzattýðýný bilmek.

Olmayacak olanlarýn hayalleriyle yaþanmýþ onca yýldan sonra olanlarla idare etmeyi, olmayan için bekleyebilmeyi öðrenmiþtim.” bir gün belki” diyebiliyordum ancak. “bir gün” olmazsa üzülmeyebilecektim de. Çünkü “bir gün” için ancak “belki” diyebiliyordum. Þimdi senden sonra “bir gün asla” demesini de, buna inanmasýný da öðrendim. Çünkü her geliþ bir gidiþe emanetti. Biri birini yanýnda taþýyordu. Hangisinin var olduðu önemli deðildi. Çünkü peþ peþe yaþanýnca ne geliþlerin tadý ne de gidiþlerin acýsý oluyordu. Hep kendimi kandýrdým “bir gün gelmek için gidecek misin” diye. Ama artýk eminim sen hep “ gitmek için geliyordun” ya da “gidebilmek için”… Bense bu geliþ gidiþlerde ki ikmal noktan, dinlenme istasyonun, bekle salonun oluyordum.

“Ne vakit?” diye sordum kendi kendime, “ne zamana kadar bekleyebilirim?”. Eðer sen gelecek olsaydýn bekleyebilirdim uzunca bir süre. Sen gitmemek üzere gelecek olsaydýn bomboþ bir yaþam feda edebilirdim sana. Ama sen “gitmelisin gidilecek bir yer bulduðunda” dediðinde seninde kalmayacaðýný öðrenmiþ oldum. Þimdi giden yine sen olacaksýn. Gideceksen de beklemeden, daha fazla çalmadan hayatýmý, esir býrakmadan sensiz zamaný düþünmeye, gitmelisin... Kalacaksan…