2. Milenyum ve 21.yy dediðimiz bu çaðda, teknoloji baþ döndürücü bir hýzla geliþmektedir. Ýletiþim de özellikle bilgisayar üzerinden yapýlan sesli-görüntülü konuþmalar veya haberleþme her geçen gün daha da ileri doðru gitmektedir. Her ne kadar kötü niyetli insanlar virüs yollayarak bu
geliþimi engellemeye çalýþsa da, ucuzluðundan, kolaylýðýndan dolayý inadýna bu geliþim devam ediyor ve edecektir.
Bundan 25 yýl önce, lisede okurken çektirdiðim vesikalýk resmimi, chat programýnýn bir köþesine yerleþtirmiþtim. Ali’yi ararken Veli çýktý karþýma misali bir kýzla tanýþtým. Bu semtten, yabancý deðil, uzaklarda arama, tam yakýnýmýzda…O, resmimden etkilenmiþ olacak ki, ýsrarla:”Nerelisiniz? Kimsiniz? Adýnýz nedir….?” gibi sorular sormaya baþladý. Derken konu özel hayata geldi “Neden hepbekar?” diye sordu. Valla bekarýmda ondan. “Hiç evlenmediniz mi?” Benim sevdiklerim beni sevmedi; beni sevenleri de ben sevemedim dedim.”Çok klasik bir cevap oldu.” dedi. Peki sýra sende, sen anlat bakalým neden bekarsýn. O, þimdiye kadar beni etkileyen, belki de o konuþmanýn unutamadýðým, o týlsýmlý cümleyi söyledi:” Ben de bekarým; hatta evde kaldým.”dedi. Ben, sevgide yalan söylemeyi hiç mi hiç beceremem ve söylemedim de….Onun umutlarýný boþa çýkarmanýn doðru olmayacaðýný düþünerek, bak kýz, þu gördüðün resim 25 yýllýk resimdir.Þimdi ki halimle arasýnda daðlar kadar fark vardýr,dedim. Kameramý açtým ve ona þunu söyledim: Nasýl þok oldun mu ..!? “Yok, dediðin kadar deðilmiþ” dedi. Ne iþ yaptýðýmý sordu.Ben de öðretmenlikten emekli oldum, deyince bu defa da: “Maþallah, pamuk dede deðilsin.”dedi. Ýnanýr mýsýnýz tam iki saat konuþtuk ve sonunda ikiyüzlü bir kýz olduðunu adeta yüzüme vururcasýna:”Bundan sonra bir daha görüþmeyelim.”dedi. Ben de kýrktan sonra huyumu deðiþtiremezdim ve minnet etmedim. Tamam dedim.Hiç bir yerde, hiç bir zaman seninle görüþmek istemiyorum, dedim ve sohbeti bitirdik.
Zamane kýzlarýnýn huyundan olsa gerek, aradan iki hafta geçti, tekrar beni arayarak,”Merhaba, nasýlsýnýz? Sohbet edebilir miyiz?” dedi.Ben de olur dedim. Peki neden geçen gün, durup dururken, bir daha görüþmeyelim dediniz diye sorduðumda, O da týpký Morrison Süleyman gibi, “Dün dündü, bu gün de bu gün…” dedi ve yine o derin felsefi konulara girdik.En özel konularý bile konuþtuk;hiç çekinmeden, sýkýlmadan…Sonra öðretmen arkadaþlarýmdan biri beni kahveye acilen beklediðini söyledi. Ben de kendisinden rica ettim o da olur diyerek, birbirimize iyi günler diledik ve sohbete ara verdik.
Aradan bu defa üç veya dört ay geçti, ne aradý ne de sordu. Ýstanbul’a gitmem gerekiyordu. Yolculuða çýkacaðým gün, kendi kendime, bu defa da ben baþlayayým konuþmaya hem de canlý ve yüz yüze olsun diyerek ona gittim. Ýstanbul’a gitmeye ve benimle gelmeye davet ettim. O da” Hayýr ben gittim, geldim. Sana iyi yolculuklar.” dedi. Otobüsümüz kalkarken, o bana efkarlý bakýþlarýyla sanki gitme diyordu. Neyse, Ýstanbul’a gittim ve en yakýn bir kafeden, bir hafta sonra kendisine bir mesaj yolladým. Birinci mesajýma hemen cevap verdi fakat daha sonra gönderdiðim mesajlarýma bir tek cevap bile vermedi. Anlamýþtým zaten, Demek ki iki yüzlülüðü yine tutmuþtu. Ben de iki ay sonra Ýstanbul’dan geldiðimde kendisine uðramadým, merhaba demedim. O da demedi tabii ki. Bende olan resmini dereye attým. “Hatýram olsun” demiþti ama artýk öyle bir iki yüzlünün hatýrasýný saklamak, akrebi cebinde saklamaktan farksýzdýr bana göre.
Þimdi ise aramýzda, ayný ilçenin havasýný solumaktan baþka ortak bir yanýmýz kalmadý. Birimiz Mars’ta, diðerimiz Dünya’da… Eðer bu iki gezegen, ilerde bir araya gelir de arkadaþ olurlarsa, biz de bir araya geliriz. Evet öyle!.......