Çok hoþ.

Yaþadýðým herþeyi bu iki kelime gayet güzel ifade ediyor:

"Çok hoþ"

Alýnganlýðýmýn, sýkýlmýþlýðýmýn belki de býkmýþlýðýmýn sitemi bu iki kelime.

Huzur evine terkedilmiþ fakat herþeye raðmen yaþama sýmsýký tutunmaya çalýþan yaþlýlardan farksýz.

Muhtemelen az önce kavga eden iki aþýktan birinin yolun ortasýna fýrlattýðý taze bir çiçek kadar kýrgýn ve yalnýz.

Umutlarýmý her zaman ki býraktýðým yerde bulamýyorum. Nereye koymuþ olabilirim?

Babam her zaman ayný þeyi söyler:

- Kendini unutmadýn ya ona bak.

Aradýðý þeyi bulamayan insan huzursuzdur.

Boþluktadýr, kollarý baðlý, kafasý soru iþaretleriyle doludur.

Annem yetiþiyor yaný baþýma ona da soruyorum.

- Anne umutlarýmý gördün mü?

Annem: - Nereye koyduysan ordadýr.

Ýnsan her ne kadar kendini çözmeye çalýþýrsa çalýþsýn, geçen zaman daha da kördüðüm yapar.

Çözemezsin. Hayat her zaman çözülecek problem olarak karþýnda durur.

Biri bitsin, öbürü baþlar.

Bu yüzden hayat mücadeledir.

Bünyen mücadele etmeyi kaldýrmayabilir. Sýkýlabilirsin, býkabilirsin benim gibi.

Kendini þarkýlara vurursun. Öyle ya hiçbir þarký halini anlatmaz.

Sen kendi þarkýný yazarsýn.

Yitirdiðin umutlarýnla kendini teselli etmeye çalýþýrsýn.

Ama yine de bilirsin elbet hepsi geçer.

Evet.

Gerçekten "Çok hoþ"