Yine geceyle geldin...



Garip bir tanýþmaydý bizimkisi, Ýkimizin de ayný topraklarda yaþanmýþtý en saf zamanlarýmýz... baþ eðmez bir daðýn eteðinde merhabalaþmýþtýk hayatla, kimbilir kaç kere ayný kaldýrým taþýnýn üstüne basmýþtýk farklý zamanlarda! Ve kilometrelerce ötede garip bir þekilde kesiþmiþti yollarýmýz...

Hiç hayalimde yokken yeni bir aþk, hatta hiçbir zaman olmayacak derken girdin kapýdan içeri... izin istemiþ miydin, girebilir miyim demiþ miydin... ne önemi var ki þimdi, girmiþtin iþte! Saatlerce, günlerce sana geçmiþimde ki hatalarýmý, kabuk baðlamýþ kapanmýþ yaralarýmý anlattým! Bil istedim, bil ve sende onlar gibi olma! Bir özlemi anlatmak deðildi bu, tarih tekerrür etmesin diyeydi tüm sözler... özlemlerimin hepsi geleceðeydi benim geçmiþ çoktan –miþlerde kalmýþtý...

Sen konuþmaya baþladýn sonra, geçmiþini, daha doðrusu hiçbir zaman geçmemiþini, sadece takvim yapraklarýndan düþmüþ hikayeni anlatmaya baþladýðýndaysa, içimin ürpermesiyle irkildim ilk önce, sevmeyi bilmiyordun sen... sana kimse bunu vermemiþti, hiçbir iliþkinde aþk deðildi aslolan, sadece anlýk hazlarla yola çýkýlmýþ sonundaysa acýlarla mayalanmýþ bir kadýnlýk vardý karþýmda... sorgulayan, merak eden, kendine de karþýsýndakine de, hayata da güvenmeyen bir kadýn... ve bunlarý isterken seni daha çok sevdim...

Sen anlatýrken kimi bir dost, kimi bir sevgili gibi dinledim seni, yapmacýk olmadan... kimi çocuðunu pür dikkat dinleyen bir baba edasýyla... Hayat ne kadar zor ve ne kadar kolaydý sana... yaþananlar ayný olmasa da hayat ikimizinde geçmiþinde yaralar býrakmýþtý, benim üstünü kapattýðým, seninse hep yanýnda taþýdýðýn yaralardý, sen anlattýkça daha da baðlandým sana... aþkýn en güzel olaný paylaþýlandý, birlikte çözülen sorunlardý... istedim ki her yanýndan kanýný akýtan geçmiþ yaralarýný kapat, sevgiyi öðren, hayatýn merkezine, aþkýn merkezine gidelim seninle... aslolan gelecektir sevgili ve o geleceðe yanýnda taþýyacaðýn tek þey ben olaydým, yaralarýnsa bizi daha çok birbirimize baðlayan tecrübeler olarak kalmalýydý...

Olmadý sevgili, seni sevmenin yükünü çekmek þimdi bana kalan, sense sadece birkaç kýrýk hatýra daha ekledin þimdi geçmiþine... sabretmek, çabalamak bu kadar zor olmamalýydý, isteseydin bir ömrü yolunda çürütebilirdi bu satýrlarý yazan adam, geçmiþini bir kenara koyabilseydin! Oysa daha seninle baþ eðmez daðýn eteðine gidip býraktýðýmýz o çocukluðu alacaktýk...


Bensiz bir hayatýn ilk günlerini yaþýyorsun þimdi, umarým içimde ki o koca sevginden birkaç parça koyabilmiþimdir yüreðine, tenine bir gece çiçekler ekmiþtim, son dileðimdir;

Hepsi solana kadar ezdirme baþka kimseye....

Sabah olmuþ yine...
Günaydýn...
Güneþ bugün sensizliðe doðuyor sevgili... Erciyesin eteðinden bir parça soðuk getirmiþ gün, yüreðimi soðutmaya çalýþýyor...