KIRK BEÞ SANÝYE

Yýkýntýlarýn arasýndan bakýp gülümsemeye çalýþýyorum hayata
Bir gece yok olanlara aðlýyorum
Bu gece yitirdiðim sevdiklerim için kahrediyorum kendimi
Üzülüp periþan olsamda göz yaþlarýmda
Ümitsiz inancýmýn esiri olup kaybettim bu gece her þeyimi
Yýkýntýlarýn latýnda saniyeler içinde yiten canlarla
Saatler geçtikçe kurtarýlamayan canlarla birlikte
Bende yitip gidiyorum yavaþ yavaþ
Kýrk beþ saniyede hayatýmý alt üst etse de bir deprem
Yine de gülmek, konuþmak ve umutla geleceðe bakmak istiyorum
Ama olmuyor silinmiyor gözlerimin önünden yitirdiklerim
Annemin saçýmý okþayýþý, babamýn anlattýðý masallar
Kardeþlerimle oyunlar oynadýðým güzel günler
Hiçbirisi koskoca dünyada yalnýz kalýþýma derman olmuyor
Ama gerçekti bu kýrk beþ saniyede yitirdiklerim için aðlayýþlarým
Gerçekti bir gece ansýzýn çýkýp gelen deprem sonrasý
Yeni dpðan günün sabahýna yalnýz olarak kalkýþým
Gerçekti yaþamýn hayatýmý elimden alýp
Bir daha eskisi gibi yapmayacaðý
Evet bir yaz gününün gecesiydi her þey
Gölcükteki evimde çaresizliðe doðru bilinmez sonlara adým attýðým
Unutulmayacak hazin bir sonun baþlangýcýydý
Ne piþmanlýðým ne de af dileyiþlerim kurtarcaktý sevdiklerimi
Ama þimdi penceremin önünde oturup cama vuran yaðmurla birlikte aðlýyorum
Ve hala hatýrlýyorum o gün yüreðime yaðan yaðmurlarý
Çaresiz bakýþlarýn arasýnda düþtüðüm çocuk esirgeme kurumunda
Yad ediyorum yanýmda duran hayatýmýn yýkýntýlarýný
Yüreðimde hiç dindiremediðim yaþlarla...