“Zoru yaþamayý sever insan,
En zor denklemi çözmektir aslýnda hayatta en gerçekçil anlam! “

Bu gece uykum gelmiyor, kahveyle seviþmeliyim galiba...


Basit þeyler bize göre olmamalý, basit kelimeler kurarak konuþmak, basit mutluluklar... Ben hiçbirþeyi hele ki hayatý ve sevgiyi basite alarak yaþamýyorum....

Hayat, koca bir dehliz, neresinde olduðumuzu görebilseydik keþke! Ne kadar merkezinde, ne kadar dýþýnda ya da... mutluluðumuzun ne kadar uzaðýnda ya da yakýnýndayýz bilebilseydik... herþey ne kadar basit ve de kolay olurdu bizim için... peki ama o zaman bu kadar basit ulaþýlan þeylerin ne kadar kýymeti olurdu ki... herþeyi bilseydik ne anlamý kalýrdý yaþananlarýn... acýlarý görmeden huzurun, hüznü yaþamadan mutluluðun ne kadar kavrayabilirdik anlamýný.... hayat biz uyurken bile durmadan dönen bir döngü aslýnda... sadece bizim hayatýmýz dýþada kalýyor o anlarda da... belki en huzursuz olduðumuz anlarda bunun içindir bir an önce uyuma isteði, ya da kendini denize atan, asan, birkaç kutu hap içen zavallýlarýn özlemide budur belki... huzur...

Hayat bazen de kendi aðýrlýk merkezimize sevdiðimizi oturttuðumuz bir tahtýn etrafýnda dönüyor, hayatýn en anlamlý ya da en anlamsýz yanlarýný o tahtta bir hükümdar ya da bir sultan otururken görüyoruz! O döngüyü yaþamak için neler yapmýyoruz ki... Matematiksel bir iþlem gibi, iki bilinmeyenli bir denklem gibi aslýnda bütün iliþkiler.... Birey olarak kendimiz x’i oluþturuyoruz karþýmýzdaki y’ye göre... kimi zaman açýlýmlarýmýzý hesaplamaya çalýþýyor, kimi zaman sadeleþtirerek iþlemleri sonuca ulaþmaya çalýþýyoruz... sonuç mutlu olmak olmalý, tüm iþlemlerimizi buna göre yapýyoruz, kimi kendimizden birþeyler çýkartýyoruz, bazen biþeyler topluyoruz kendimize... bölüyoruz bazen, bazen kendimizle karþýmýzdakini çarpýp mutluluk arýyoruz... ne kaybedip ne kazandýðýmýzý bildiðmiz sürece gocunmuyoruz, yerinmiyoruz... ya tersi olursa!! Genelde o an için huzur varsa bu soruyu kendimize sormamayý tercih ediyoruz...

Hayat anlamlýysa, huzur varsa ve karþýsýnda ki bireyle beraber hayaller kurup o hayaller için kaygýlar duymaya baþladýysa insan... göðün renginin mavi olmadýðýný, denizin dalgalý olmadýðýný, aðacýn yeþilinin aslýnda bir yanýlsama olduðunu anlayabiliyorsa... iþte gerçek mutluluk ordadýr...

Ben seni böyle seviyorum sevgili, bazen bir matematiksel iþlem gibi, kimi çýkartýp atýyorum birþeyleri, kimi kendime yeni þeyler topluyorum hayattan... ve biliyorum ki gök mavi deðil artýk, aðaçlar yeþil deðil... güneþ doðuyorsa bunun tek sebebi sensin... hayat sende hüküm sürüyor... dünyadaki tüm renkler senin rengin... Sen siyaha büründüðünde siyah oluyor herþey, beyazken beyaz... ve kýrmýzýya çalýyor iþte herþey seni düþünürken... Hayat sýrf sen varsýn diye devam ediyor...

Bak güneþ yine doðdu... Ýlahlar çatlamýþ olmalý kýskançlýklarýndan....