Önce keman telinde gördüm kendimi. Telden çýkan o güzel týnýyý hep görmezden geldim. Telin sancý verici gerginliðinde buldum kendimi. Sadece bu sancýydý ilgilendiðim. Bu sancýdan öleceðimi sandým hep. Her an ölmek istedim. Sonra büyüleyici bir melodinin peþinde savruldum. Sancýlarýmý bu yüzden sevmeyi öðrendim, acýyý bu yüzden sevdim. Gergin bir tel olmayý ve kopmayan saðlamlýðý savundum. Hayat güzel bir þarký ve bu þarký ancak böyle çalýnýrdý. Bitmiyordu macera. Ýyi ki de bitmedi. Çünkü kemaný keþfetmiþtim. Hemen sonra da onu çalan o narin elleri. . Peki bunlarý düþünen kim? Kim bu þarkýnýn bestecisi? Ne zamandýr ve daha kimler tarafýndan çalýnýyor bu senfoni? Kim bilir? Ellerim birer dað kadar aðýr. Ve bu iki dað arasýnda çatýrdýyor beynim. Yazdýklarým iþte bu gürültünün tarifidir ancak. Acýmý tasvir etmeye yetenekli deðilim. . .