Seherin ilk ýþýklarý pencereden yavaþ yavaþ ve oldukça nazik bir tavýrla nazar etmiþti
Hiçbir rahatsýzlýklýk vermeden, gönül sesinin ahenginden, neðmenin hüzün esinindendi
Sinemde bir þevk açmaya baþlamýþtý, geceden kalan avarelik sanki son arkadaþlýðýmdý
Hazan yüreðimin ker payesinse vardý, dert bin bir sancýlar içinde bir hal býrakmamýþtý



Ne vakit bunalmýþsam, içimi burkan hallerden yýlmýþsam, vefayý hep sürurla anmýþsam
Kuþlarýn kanatlarýna býraktýðým umutlarýmý, mahzun bir þekilde anarak sabahlamýþsam
Ruhumu bizar býrakan, kalbim hýçkýrýklar içinde nefes nefese kalýrken, donup kalýyordum
Nereye baksam ve hangi hevesin tesiriyle gözyaþlarýmý hasrete býraksam, ferahlýyordum



Niye sinemin toraðýnda bir mahzunluk, hüküm sürüyor, yüreðimi burkuyor ve yoruyordu
Niye, çilenin bin bir sahnesi kalbimin gizemlerinde ibretle filizleniyor, bahtýmý örüyordu
Yýllara sari efkarým, dinmek bilmiyor ve hicran ruhumda fevkalade bir anlam buluyordu
Hüzün her nefesimle arkadaþlýk yaparak,kalbimin sahillerinde pür heves umut besliyordu



Kah ölüm aklýma geliyor, göçüp gidenler gözlerimin önünden hazin bir þekilde geçiyordu
Böylesi bir müþkül duruma akýl kar etmiyor, gönlümün nidasý dinmeden ömür bitiyordu
Ne vakit süruru anmýþsam, mahzun bir þekilde kalbin þevkinde nefes alanlarý anmýþsam
Boynum bükülüyor, hikmeti esrarýný sabýrla terennüm ediyordum, burukluk yaþýyordum



Arzýn her bir karesinde ve fevkalade elemin kadrinde inleyen nefesleri temaþa ediyordum
Kimi maðdur, kimi mahzun, kimileride hakký gaspedilmiþ ve gönülden vurgun yemiþlerdi
Ýnsan, hakka kul olmayýnca, kalp sahibinin nezninde bir aþk yaþamayýnca hüzün yakýnda
Müddeti nefes bilinirken enaniyetler sahnelerde sergilenirken ölüm mutlak denirken neden



Mustafa CÝLASUN