Karþýdan hýzla gelen esmer, ince yapýlý, genç kadýnýn simsiyah gözlerinde öfke vardý. Annesinin acelesini anlayamayan bir buçuk -iki yaþlarýnda þirin mi þirin çocuk,hop oturup hop kalktýðý çocuk arabasýnda olanlarý anlamaya çalýþýyor, þaþkýn þaþkýn etrafýna bakýyordu. Bir þeyler olmuþtu !.. Sýradan bir sahil gezintisi deðildi bu.



-Bir sigara verebilir misiniz? dedi.



Sesi titriyordu. Birden þaþýrmýþtým, anlayamadým. Gözlerinin içine baktým. Mahcup bir çaresizlik simsiyah gözlerindeki öfkeyi gizleyemiyordu.Tekrar edince anladým.Tiryaki tiryakinin halinden anlar.Bir deðil, üç tane sigara verdim.Anlýyordum, neyi anladýðýmý bilmeden . Böyle zamanlarda sigara, fýrtýnada sýðýnýlan gemi gibi yetiþir insanýn imdadýna.



Kafamda kadýnla ilgili binlerce soru iþareti, kendime: ’ Sana ne ?!..’ diyemedim. Eþiyle tartýþmýþ olmalý. Bir kadýn kolay kolay kalabalýkta öfkesini dýþa vurmaz. Bastýrýr genellikle. Gülümsedim kendi kendime:



-Bir senaryo ürettin ya yine!.. Sardýn yükü erkeðin sýrtýna….




Kuruntu iþte…Ne çok nedeni olabilir aslýnda. Örneðin: annesine kýzmýþtýr, patronu çileden çýkarmýþtýr; ne bileyim ev sahibi evden çýkmalarýný söylemiþtir…



Geriye aldým düþüncelerimi. Bu, kesinlikle bir erkek iþi. Hem de sýradan bir öfke deðil, çileden çýkaracak kadar biriktirilmiþ öfkelerin dýþavurumu. Bir kadýn patronuna kýzsa , anlatýr , kusar zehrini en yakýn arkadaþýna; böylece rahatlar. Ev sahibine kýzsa , geçer karþýsýna, yükseltir sesini , meydan okur korkusuzca, hakkýný arar.



Bir kadýn sabýrla yoðrulur . Bilir ki özveri asli görevidir. Taþmadýðý sürece bardak ; kilitlenir, sineye çeker . En yakýn dostuna bile anlatamaz yaþadýklarýný. Bilir ki her tartýþma, çocuðundan da kendin de bir þeyler alýr götürür. Susar çoðu zaman , razý olur kaderine. Süslenir püslenir , mutlu olacak tezler üretir kendi kendine.



-Amma da yaptýn! dedim, aklýma farklý örnekler getirerek. Tezler üretirken istisnalarýn kaideleri bozduðunu unutarak, birilerine haksýzlýk yapmaktan korktum.





Yine þöyle bir ruhumu dinlendireyim diye yola çýktýðým sahil gezisi takýldý insanca duygularýma. Geriye dönüþte uzaklaþtýrmaya çalýþtým düþüncelerimi , konuþmalarýna katýldým yanýmdakilerin. Doðayý hissetmeye çalýþtým, kafamdaki tüm tilkileri uzaklaþtýrdým. Güzel bir gündü. Her þey yolundaydý. Ýnsan Allah’tan baþka ne isteyebilirdi? Pýrýl pýrýl bir deniz , ýsýtan ama yakmayan bir güneþ ruhumu arýndýrýyordu.



….Yine ayný kadýn. Belli ki o da geriye dönmüþ, bu kez tam gezinti modunda karþýmdan geliyor. Tek farkla; yanýnda yuvarlak yüzlü , kumral, otuzlu yaþlarda bir adam , ela gözlerinde suçlu bir ifade, yavaþ yavaþ yürüyor.Çocuk mutlu, sanki rahatlamýþ babasýný da yanýnda görmekten, gülümsüyor.Kadýn kasmýþ kendini; ama öfkesi dinmiþ. Mutlu olmasa da haklý olduðu gözlerinden okunuyor.



Ne o bana baktý, ne de ben daha önce karþýlaþtýðýmýzý hatýrlatacak bir davranýþta bulundum ona. Geçip gittik….